Alicja Nowińska
Alicja Nowińska, z domu Thiele (ur. 31 marca 1853 we Wronowie, zm. 8 września 1908 w Berlinie) – artystka, malarz, oraz założycielka szkoły sztuki stosowanej dla kobiet.
Życiorys
Alicja Nowińska, z rodu Thielów, przyszła na świat 31 marca 1835 roku we Wronowie, w powiecie krotoszyńskim. Jej ojcem był Robert Thiele, właściciel ziemski, a matką Matylda z Siperlińskich-Dudley.
Poślubiła Napoleona Nowińskiego, lekarza miejskiego w Ozorkowie, blisko Łęczycy, który zmarł 7 maja 1883 roku w Warszawie w wieku 34 lat. Prawdopodobnie dopiero po jego śmierci Alicja skupiła się na malarstwie oraz edukacji.
W 1892 roku otworzyła w swojej pracowni (w domu Seidla przy ulicy Senatorskiej 36) szkołę artystyczną dla kobiet. W instytucji tej nauczała malarstwa czystego i stosowanego, rysunku kredą, węglem oraz pastelem, a także studiów z żywymi modelami. W programie szkoły znajdowało się również kopiowanie obrazów holenderskich oraz malowanie na różnych materiałach, takich jak drewno, marmur czy szkło, a także sztuka wypalania (snycerstwo szwedzkie). W budynku szkoły organizowane były wystawy prac uczennic. Swoje gobeliny Nowińska prezentowała w dziale sztuki stosowanej w Salonie Artystycznym w Warszawie oraz w Salonie Krywulta. Na przykład, w 1894 roku wystawiła kompozycję malarską inspirowaną gobelinem zatytułowanym „Z. Tannahäusera”, w 1895 roku – „Wenecjanka”, a w 1896 roku – „Sielankę”.
Stolik z zydlami, który wykonała, zyskał uznanie na wystawie „Praca Kobiet” w Warszawie w 1897 roku. Na tej samej wystawie jej gobelin „Les feux follets” zdobył pierwszą nagrodę w kategorii gobelinów. Jej prace były publikowane w „Tygodniku Ilustrowanym” oraz w poznańskim tygodniku „Praca”.
W 1902 roku szkoła została przeniesiona z Warszawy do Łodzi. Alicja Nowińska zmarła na raka w szpitalu świętej Elżbiety w Berlinie 8 września 1908 roku. Została pochowana na cmentarzu katolickim Matthias-Friedhof w dzielnicy Tempelhof w Berlinie, jednak jej grób się nie zachował.
