Alicja Teresa Nagórko
Alicja Teresa Nagórko (ur. 1947) to polska językoznawczyni, specjalizująca się w słowotwórstwie polskim i słowiańskim, a także w semantyce i pragmatyce w kontekście kontrastywnym. Jej zainteresowania obejmują również etnolingwistykę, teolingwistykę, metaleksykografię, kontakty językowe oraz politykę językową.
Życiorys
Alicja Nagórko ukończyła studia z zakresu polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1977 roku obroniła pracę doktorską pt. Motywacja słowotwórcza rzeczowników we współczesnym języku polskim (analiza ilościowo-jakościowa). Habilitację uzyskała w 1986 roku, a jej rozprawa habilitacyjna dotyczyła derywacji przymiotników.
W latach 1988–1990 pełniła rolę profesora gościnnego na Uniwersytecie Wileńskim, a w okresie 1994–1995 wykładała na Uniwersytecie Humboldtów. W 1991 roku została profesorem na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w latach 1990–1994 była również prodziekanem Wydziału Polonistyki. W 1996 roku objęła katedrę językoznawstwa zachodniosłowiańskiego w Instytucie Slawistyki HU, a w latach 2006–2008 była dyrektorem tego instytutu. Od 1 października 2012 roku jest na emeryturze.
Alicja Nagórko jest członkinią Komisji Słowotwórczej (od 1996) oraz Komisji Socjolingwistycznej (od 2009) przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów. Należy również do Rady Programowej germanistycznego rocznika „Convivium” oraz Rady Naukowej „Poradnika Językowego”. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (od 1972), Towarzystwa Societas Jablonoviana e.V. oraz Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Wybrana twórczość
- Zarys gramatyki polskiej, wyd. I PWN Warszawa, 1996.
- Zarys gramatyki polskiej (ze słowotwórstwem) (jako wyd. III. 1998, rozszerzone wyd. VII. 2003, liczne dodruki do 2009).
- Dystynktywny słownik synonimów (z M. Łazińskim i H. Burkhardt), Universitas Kraków 2004.
- Lexikologie des Polnischen, Olms, Hildesheim–Zürich–New York 2007.
- Podręczna gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 2010.
