Alicja Bombicka
Alicja Bombicka z d. Maciejewska (ur. 20 września 1910 w Dąbrowie, zm. 30 stycznia 2009 w Poznaniu) była przyrodnikiem oraz kombatantem II Wojny Światowej. Organizowała tajne nauczanie na poziomie szkół średnich w wschodniej części Generalnej Guberni jako formę oporu i samoobrony społecznej. Działała w zorganizowany sposób na rzecz zachowania ciągłości oświaty, kształtowania wiedzy oraz postaw patriotycznych, a także przeciwdziałania demoralizacji dzieci i młodzieży. Przez 40 lat była aktywnym nauczycielem. Po 1945 roku, przez większą część czasu, zajmowała się nauczaniem młodzieży „specjalnej troski”, była działaczką oświatową oraz „budowniczym” nowoczesnej szkoły zawodowej dla dzieci z niepełnosprawnościami w Poznaniu, przy ul. Żniwnej/Za Cytadelą.
Życiorys
Alicja Bombicka była córką Zofii i Romana Maciejewskich, pochodzących z Baborowa. Jej ojciec, Roman Maciejewski (rodzina Maciejewskich zmieniła nazwisko po powstaniu styczniowym, aby uniknąć represji ze strony zaborców), był w 1939 roku ostatnim kierownikiem szkoły wiejskiej w Baborowie koło Szamotuł. Był pasjonatem ochrony przyrody oraz pszczelarstwa. Zofia była entuzjastką czytelnictwa. Po zajęciu szkoły przez jednostkę Wehrmachtu, Maciejewscy zostali wykwaterowani do Śmiłowa, w pobliżu Szamotuł, gdzie mieszkali do śmierci Romana. Wśród lokalnej społeczności zapamiętano go jako zasłużonego nauczyciela-emeryta, pszczelarza i miłośnika ochrony ginących gatunków flory w okresie powojennej Polski Ludowej, szanowanego „Przodownika Ochrony Przyrody”. Alicja ukończyła Państwową Szkołę Ogrodnictwa w Poznaniu i posiadała ponad 40-letni staż pracy jako nauczyciel, specjalizując się w pracy z młodzieżą „specjalnej troski”, posiadającą niepełnosprawność intelektualną. Pracowała z młodzieżą o obniżonym poziomie rozwoju intelektualnego, z deficytami w zakresie zachowań adaptacyjnych.
W latach 1940–1945, wspólnie z mężem Leonardem, organizowała i uczyła w tajnych kompletach na poziomie szkoły średniej w Żeliszewie Podkościelnym. Po wojnie, w 1945 roku, wróciła z mężem do Wolsztyna, gdzie mąż objął stanowisko inspektora szkolnego, a Alicja została dyrektorem Żeńskiej Szkoły Rolniczej w Wolsztynie. Gdy w 1948 roku mąż odmówił wstąpienia do PZPR, został przeniesiony do Poznania na stanowisko wizytatora w kuratorium oświaty, a Alicja na stałe związała się ze szkolnictwem specjalnym w Poznaniu. Była inicjatorką upamiętnienia Dzieci Czerwca 1956 w Poznaniu, stawiając pomnik przy ul. Młyńskiej 3. W 1962 roku, wraz z mężem, ówczesnym kierownikiem zarządu inwestycji szkolnych, doprowadziła do budowy nowoczesnej szkoły zawodowej w Poznaniu dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Pośmiertnie odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
