Alichan Makojew

Alichan Amurchanowicz Makojew

(ros. Алихан Амурханович Макоев, ur. 17 lipca 1922 we wsi Czikoła w Osetii Północnej, zm. 27 marca 1981 w Osetii Północnej) – radziecki wojskowy, podpułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys

Urodził się w osetyjskiej rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu 8 klas pracował jako buchalter w kołchozie. Od stycznia 1941 roku służył w Armii Czerwonej, a w styczniu 1942 roku ukończył wojskową szkołę piechoty i został wysłany na front. W 1942 roku przystąpił do WKP(b). Od 28 stycznia 1942 roku brał udział w wojnie z Niemcami jako dowódca plutonu karabinów maszynowych, początkowo w stopniu młodszego porucznika, a później porucznika. W maju 1942 roku został zastępcą dowódcy, a w sierpniu 1942 roku objął dowództwo kompanii. W grudniu 1942 roku awansował na starszego porucznika, a w czerwcu 1943 roku został szefem sztabu batalionu. W listopadzie 1943 roku objął dowództwo batalionu, a w czerwcu 1944 roku uzyskał stopień kapitana, a w grudniu 1944 majora.

Walcząc na różnych frontach, takich jak Froncie Południowym, Północno-Kaukaskim, Zakaukaskim, a później 3 Ukraińskim i 1 Białoruskim, uczestniczył w wielu kluczowych bitwach. W 1942 roku brał udział w obronie Donbasu oraz Kaukazu, w tym w walkach o rodzinną Czikołę, a także w Nalczyku, Piatigorsku, Jessentukach i Krasnodarze. Następnie był zaangażowany w wyzwalanie Donbasu, w tym Makiejewki, a także w forsowaniu Dniepru i desancie na Chersoń. Uczestniczył w wyzwoleniu Mikołajowa, Odessy, Oczakowa, a także w forsowaniu Południowego Bugu i Dniestru. Brał udział w operacji jassko-kiszyniowskiej oraz w zdobywaniu przyczółku magnuszewskiego na Wiśle, gdzie przełamał obronę przeciwnika i uczestniczył w wyzwalaniu Polski, w tym Włocławka i Gniezna. Walczył również w forsowaniu Odry w rejonie Kostrzyna oraz w szturmie Berlina jako dowódca batalionu 1042 pułku piechoty 295 Dywizji Piechoty 5 Armii Uderzeniowej 1 Frontu Białoruskiego. W trakcie wojny był ranny siedem razy, w tym dwukrotnie ciężko. Szczególnie wyróżnił się w walkach o przyczółek na Odrze 27 marca 1945 roku, gdy jego batalion odparł 12 kontrataków wroga, zadając mu znaczące straty. Po wojnie awansował na podpułkownika i służył w armii do 1956 roku, a następnie powrócił do rodzinnej wsi.