Alice Voinescu

Alice Voinescu, właściwie Alice Steriadi (ur. 10 lutego 1885 w Turnu Severin, zm. 4 stycznia 1961 w Bukareszcie) była rumuńską pisarką, tłumaczką, filozofką oraz pamiętnikarką.

Życiorys

Alice była córką prawnika Sterie Steriadiego oraz Massincy (z d. Poenaru). Uczyła się w liceum w swoim rodzinnym mieście, a następnie rozpoczęła studia na Wydziale Filozoficzno-Literackim Uniwersytetu w Bukareszcie, które ukończyła w 1908 roku. Po tym czasie wyjechała do Lipska, gdzie studiowała pod okiem Theodora Lippsa i Johannesa Volkelta. W 1910 roku przeniosła się do Paryża, aby kontynuować naukę na Sorbonie. W 1913 roku, jako pierwsza Rumunka, obroniła pracę doktorską z zakresu filozofii, zatytułowaną L’Interprétation de la doctrine de Kant par l’École de Marburg: Étude sur l’idéalisme critique, napisaną pod kierunkiem Luciena Lévy-Bruhla. Mimo propozycji wykładów w Paryżu, w 1915 roku zdecydowała się na powrót do Rumunii, gdzie wzięła ślub z prawnikiem Steliana Voinescu.

W 1919 roku wstąpiła do Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Kobiet (Asociația Creștină a Femeilor), założonego przez królową Marię, gdzie angażowała się w działalność filantropijną na rzecz kobiet. Od 1922 roku prowadziła wykłady z zakresu estetyki oraz historii teatru w Konserwatorium Królewskim w Bukareszcie. W 1924 roku zaczęła współpracować z radiem, prowadząc audycje edukacyjne. Od 1928 roku regularnie podróżowała do Francji, prowadząc dziennik, w którym dokumentowała spotkania z prominentnymi postaciami kultury i nauki. W 1932 roku skoncentrowała się na problemie edukacji kobiet w Rumunii, przygotowując serię audycji radiowych poświęconych ich sytuacji oraz zachęcając je do dbałości o rozwój intelektualny.

Była współautorką Historii współczesnej filozofii (Istoria filosofiei moderne), opublikowanej w 1936 roku, a także autorką wielu prac z zakresu filozofii i teorii teatru. Oprócz wykładów w Konserwatorium prowadziła także zajęcia dla studentów Instytutu Francuskiego w Bukareszcie.

Po przejęciu władzy przez komunistów, Voinescu została zmuszona do wcześniejszej emerytury i skupiła się na pisaniu fikcyjnych Listów do mojego syna i córki (Scrisori către fiul și fiica mea), mimo iż nigdy nie miała dzieci. W 1951 roku oskarżono ją o poparcie dla króla Michała I, po jego wymuszonej abdykacji, co skutkowało jej aresztowaniem. Przebywała w obozie pracy w Ghencea, a później w więzieniu w Jilavie. Po 19 miesiącach opuściła więzienie, jednak pozostawała w areszcie domowym we wsi Costești w północnej Rumunii, gdzie była izolowana i nie miała kontaktu z rodziną ani przyjaciółmi. W styczniu 1954 roku wróciła do Bukaresztu, gdzie tłumaczyła dzieła Heinricha von Kleista i Thomasa Manna oraz realizowała tłumaczenia na zlecenie prywatne.

Zmarła 4 czerwca 1961 roku i została pochowana na cmentarzu Bellu w Bukareszcie. Jej imieniem nazwano gimnazjum w Turnu Severin.

Twórczość

1936: Montaigne, omul și opera (Montaigne, życie i twórczość)
1941: Aspecte din teatrul contemporan (Wybrane zagadnienia współczesnego teatru)
1946: Eschil (Ajschylos)
1961: Dialoguri cu eroii tragici
1994: Scrisori către fiul și fiica mea
2001: Scrisori din Costești (Listy z Costești)