Alice Pike Barney
Alice Pike Barney (urodzona 14 stycznia 1857 w Cincinnati, zmarła 12 października 1931 w Los Angeles) była amerykańską malarką, która działała głównie w Waszyngtonie. Jej córkami były Natalie Clifford Barney oraz Laura Clifford Barney.
Życiorys
Ojciec Alice, Samuel Napthali Pike, zdobył majątek dzięki produkcji whiskey i był również mecenasem sztuki w Cincinnati w stanie Ohio, gdzie zbudował Pike’s Opera House. Jego ojciec pochodził z Niemiec, a matka była Holenderką. Matka Alice była natomiast Francuzką. W 1866 roku rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie ojciec zainwestował w budowę Grand Opera House. Alice była najmłodsza z czwórki dzieci i jako jedyna z nich wykazywała zainteresowanie sztuką, które dzieliła z ojcem. Już w dzieciństwie wykazywała talenty muzyczne, zarówno jako śpiewaczka, jak i pianistka.
W wieku 17 lat zaręczyła się z Henrym Mortonem Stanleyem. Ponieważ Alice była prawie dwa razy młodsza od narzeczonego (Stanley miał wtedy 33 lata), jej matka nalegała, aby para odłożyła ślub. Gdy Stanley udał się na wyprawę do Afryki, Alice poślubiła Alberta Clifforda Barneya, syna producenta wagonów kolejowych z Dayton w Ohio.
W 1882 roku państwo Barney spędzali lato w Nowym Jorku, gdzie w hotelu Long Beach spotkali pisarza Oscara Wilde’a. Następnego dnia Wilde, Alice i jej najstarsza córka Natalie poszli na spacer po plaży. To spotkanie zainspirowało Alice do podjęcia studiów nad malarstwem, mimo braku akceptacji ze strony męża.
W 1887 roku Alice wyjechała do Paryża, aby być bliżej córek, które uczyły się w Les Ruches. W trakcie swojego pobytu we Francji studiowała malarstwo pod okiem Carlosa-Durana. Wróciła do Paryża w 1896 roku, gdy jej córka Laura leczyła kontuzję nogi. Wtedy ponownie podjęła naukę u Durana oraz u hiszpańskiego artysty Claudio Castelucho. Była również jedną z pierwszych studentek akademii Jamesa McNeilla Whistlera. W 1899 roku otworzyła salon w wynajętym domu przy Avenue Victor Hugo, który regularnie gościł symbolistów, takich jak Lucien Lévy-Dhurmer, John White Alexander i Edmond Aman-Jean. Wkrótce jej malarstwo zaczęło przyjmować cechy symbolizmu.
Gdy Natalie Barney opublikowała tomik poezji „Quelques Portraits-Sonnets de Femmes”, Alice stworzyła ilustracje do tego wydania, nie zdając sobie sprawy, że wiersze miłosne są skierowane do kobiet, a trzy z czterech modelek to kochanki jej córki. Po tym, jak Albert Barney odkrył lesbijski kontekst twórczości córki, przybył do Paryża, wykupił niesprzedane egzemplarze tomiku i je zniszczył. Naciskał również, aby jego żona i córka wróciły z nim do Stanów Zjednoczonych. Niedługo potem opublikowano pierwszy waszyngtoński Social Register, który opisał Alice Barney jako córkę producenta whiskey i wnuczkę żydowskiego imigranta, co nieco podważyło społeczną pozycję Barneyów. Albert uznał to za katastrofę, co doprowadziło do jego alkoholizmu i w końcu zawału serca, a jego stan zdrowia pogarszał się, co doprowadziło do jego śmierci w 1902 roku.
W tym czasie Alice Barney miała indywidualne wystawy w wielu galeriach, w tym w Corcoran Gallery of Art. Angażowała się w działania mające na celu uczynienie z Waszyngtonu centrum sztuki. Wiele jej prac obecnie znajduje się w zbiorach Smithsonian American Art Museum.
Około 1900 roku przeszła na bahaizm. W 1911 roku, mając 53 lata, poślubiła 23-letniego Christiana Hemmicka, co stało się obiektem zainteresowania prasy. To małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1920 roku.
Przypisy
Bibliografia
- Suzanne Rodriguez: Wild Heart: A Life: Natalie Clifford Barney and the Decadence of Literary Paris. New York: HarperCollins, 2002. ISBN 0-06-621365-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Jean L. Kling: Alice Pike Barney: Her Life and Art. Washington: Smithsonian Institution Press, 1994. ISBN 1-56098-344-2. (ang.). Brak numerów stron w książce
