Alice N’ Chains

Alice N’ Chains to amerykański zespół muzyczny, który powstał w 1984 roku w Seattle, w stanie Waszyngton. Początkowo występował pod nazwą Sleze, a jego założycielami byli gitarzysta i basista Johnny Bacolas, basista Byron Hansen, gitarzysta Zoli Semanate oraz perkusista James Bergstrom. W 1986 roku, po dołączeniu do składu Nicka Pollocka, grupa zmieniła nazwę na Alice N’ Chains. W trakcie swojej półtorarocznej działalności zespół nagrał dwa albumy demo, jednak w 1987 roku rozwiązał się, a jego członkowie rozpoczęli nowe projekty muzyczne.

Historia

Grupa została założona przez Staleya, Pollocka, Bacolasa i Bergstroma, którzy wcześniej występowali w zespole Sleze, głównie jako cover band, prezentujący własne interpretacje utworów takich wykonawców jak Armored Saint, Mötley Crüe, Venom czy Slayer. Po odejściu Chrisa Markhama, Staley i Bergstrom zaproponowali współpracę Nickowi Pollockowi. Wkrótce zespół przyjął nazwę Alice N’ Chains, której pomysłodawcą był Russ Klatt, wokalista zespołu Slaughterhouse Five. W trakcie rozmowy z Bacolasem w 1986 roku, zasugerował on dwie nazwy: Alice in Wonderland oraz Alice in Chains. „Rozmawialiśmy o zmianie nazwy dla zespołu. Nagle padło pytanie – Alice in Wonderland? Co o tym myślisz? Może być? A może… Alice in Chains?” – wspominał Bacolas. Druga propozycja przypadła do gustu muzykom, jednak obawiali się, że nazwa może kojarzyć się z niewolnictwem kobiet. „Pamiętam, jak Layne przyszedł i powiedział, że zmieniają nazwę na Alice in Chains. Nie byłam z tego zadowolona. Tłumaczyłam mu, że ta nazwa będzie się mocno kojarzyć z niewolnictwem kobiet. Przez dwa tygodnie nie miałam z nim kontaktu, bo byłam zaniepokojona i urażona” – wspominała matka wokalisty, Nancy McCallum. W rezultacie muzycy zdecydowali się na zmianę zapisu nazwy na Alice N’ Chains, co można interpretować jako „Alicja i łańcuchy”.

Na początku 1986 roku James Bergstrom poprosił o pomoc w realizacji albumu demo Timothy’ego „Tima” Branoma. „Byłem starszy i miałem trochę więcej doświadczenia” – wspominał. Proces przedprodukcji rozpoczął się w styczniu i trwał trzy miesiące. Wiosną ruszyła sesja nagraniowa. W utworach „Fat Girls” oraz „Lip Lock Rock” na gitarze basowej zagrał Mike Mitchell. Instrumentalne wersje nagrywano w kompleksie sali prób Music Bank, natomiast partie wokalne Staley rejestrował w domu Branoma w Richmond Beach. „Pracowałem z Layne przez miesiące nad jego wokalem. Byłem gotów wysłać go do maestro Davida Kyle na lekcje, ale on nie był tym zainteresowany. Przychodził do mnie kilka razy w tygodniu i razem słuchaliśmy kaset z moim wokalem, aby upewnić się, że będzie praktykował” – wspominał Branom.

Aby poprawić swoje umiejętności wokalne, Staley ostatecznie udał się na lekcje do Kyle’a, który uczył również takie osobistości jak Ann Wilson z Heart, Chris Cornell z Soundgarden oraz Geoff Tate z Queensrÿche. Thad Byrd, który wspierał zespół Sleze, w jednym z wywiadów stwierdził, że „Layne był bardzo dumny, że jego nauczycielem śpiewu jest ta sama osoba, co Geoff’a Tate”. Sesja nagraniowa miała miejsce w London Bridge Studio w Seattle.

W połowie 1986 roku Thad Byrd poszukiwał zespołu do swojego filmu fabularnego Father Rock. Zgodnie z jego wspomnieniami, Bergstrom nakręcił krótką reklamę, w której wyjaśnił, dlaczego jego zdaniem zespół powinien wystąpić w filmie. Odpowiedź brzmiała: „Ponieważ jesteśmy największym hair metalowym zespołem z Seattle!”. Byrd wypisał czek na kwotę 300 dolarów w zamian za występ zespołu w filmie oraz możliwość wykorzystania jednego z ich utworów. Pieniądze przekazane przez Byrda zespół przeznaczył na pokrycie kosztów produkcji materiału demo.

Następnie zespół wystąpił w Kane Hall na University of Washington przed niemal tysiącem widzów. W sierpniu 1986 roku Branom zakończył nagrywanie ścieżek na album demo. Miksowanie odbyło się w Triad Studios w Redmond, w stanie Waszyngton, a inżynierem dźwięku został Peter Barnes. W tym samym czasie relacje między Branomem a basistą Mike’iem Mitchellem zaczęły się pogarszać. Muzyk był kilka lat starszy od reszty zespołu i mieszkał w dzielnicy uniwersyteckiej z dziewczyną, Lisą Ahern Rammell, która zajmowała się makijażem artystów. Ostatecznie materiał ukazał się niezależnie i zawierał trzy utwory: „Fat Girls”, „Lip Lock Rock” oraz „Over the Edge”. Udział w ich komponowaniu mieli Bergstrom, Pollock, Jim Sheppard oraz Staley. Branom stwierdził, że „cały materiał brzmiał jak połączenie Duran Duran, INXS oraz Led Zeppelin.”

Kilkanaście miesięcy później, Mitchell opuścił zespół, a na jego miejsce powrócił Johnny Bacolas, który przez krótki czas występował w formacji Ascendent. Na przełomie jesieni i zimy zespół nagrał utwór „Queen of the Rodeo”, którego autorami byli Staley oraz Jet Silver, przyjaciel muzyka i wokalista hardrockowej grupy The Gang Bang. W styczniu 1987 roku zespół zarejestrował drugi album demo, który powstał w domowym studiu nagraniowym PC Ring. Materiał ukazał się w limitowanej edycji 100 kopii, które zostały przekazane przyjaciołom i fanom. W skład wydawnictwa weszło sześć kompozycji, a inżynierem dźwięku był Jeff Meyers.

1 maja zespół zagrał koncert w Tacoma Little Theater. „To był niesamowity moment. Po prostu wiedziałem, że muszę być w zespole z tym facetem” – przyznał Jerry Cantrell, wspominając pierwszy raz, gdy zobaczył Staleya na żywo. W drugiej połowie roku zespół został oficjalnie rozwiązany, a jego członkowie skupili się na nowych projektach muzycznych.

Po rozwiązaniu

Po rozpadzie zespołu Staley dołączył do amatorskiej grupy Cantrella, Diamond Lie, w której skład wchodzili także basista Mike Starr oraz perkusista Sean Kinney. Niedługo później formacja przyjęła oficjalnie nazwę Alice in Chains. Nick Pollock z członkami Mistrust założył nowy projekt muzyczny My Sister’s Machine. Bergstrom dołączył do grupy Second Coming, grającej muzykę w szerokim zakresie industrial i rocka. W 1990 roku do zespołu powrócił Bacolas, a w 2010 roku grupa została oficjalnie rozwiązana. Bacolas skupił się na pracy jako producent muzyczny oraz inżynier dźwięku.

Skład zespołu

Opracowano na podstawie materiału źródłowego:

Layne Staley – śpiew (1986–1987)
Nick Pollock – gitara (1986–1987)
Johnny Bacolas – gitara basowa (1986–1987)
James Bergstrom – perkusja (1986–1987)

Byli członkowie:

Mike Mitchell – gitara basowa (1986)

Dyskografia

Albumy demo:

Demo #1 (1986) (wydane niezależnie)
Demo #2 (1987) (wydane niezależnie)

Przypisy

Bibliografia

Nick Talevski: Knocking on Heaven’s Door: Rock Obituaries. Omnibus Press, 2006. ISBN 978-1846090912. (ang.)
Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.)
Jacob McMurray: Taking Punk to the Masses: From Nowhere to Nevermind. Fantagraphics, 2011. ISBN 978-1606994337. (ang.)
Mark Yarm: Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge. Nowy Jork: Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.)
David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.)