Alice in Chains
Alice in Chains to trzeci album studyjny amerykańskiego zespołu o tej samej nazwie. Został wydany 7 listopada 1995 roku przez wytwórnię Columbia. Producentem albumu był Toby Wright, a sesja nagraniowa miała miejsce od kwietnia do sierpnia 1995 roku w Bad Animals Studio w Seattle. Płytę promowały trzy single: „Grind”, „Heaven Beside You” oraz „Again”, z których „Grind” i „Again” zdobyły nominacje do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance.
Album zadebiutował na pierwszym miejscu zestawienia Billboard 200 25 listopada 1995 roku. 18 stycznia 1996 roku otrzymał status platynowej płyty w Kanadzie za sprzedaż 100 tys. egzemplarzy. 4 marca 1997 roku Recording Industry Association of America przyznała płycie certyfikat 2-krotnej platyny w USA, po przekroczeniu sprzedaży 2 milionów egzemplarzy.
Kontekst
Po wydaniu minialbumu Jar of Flies w styczniu 1994 roku, Layne Staley podjął leczenie w Hazelton Clinic w Minnesocie z powodu uzależnienia od heroiny. W lipcu zespół planował trasę koncertową Shit Hits the Sheds Tour z Danzig, Fight i Suicidal Tendencies, a także występ na festiwalu w Woodstock. W wyniku problemów Staleya z narkotykami, Sean Kinney odmówił dalszego grania z wokalistą. Cantrell opisał sytuację w „Rolling Stone”: „Byliśmy jak cztery rośliny, próbujące rosnąć w tej samej doniczce”. Tuż przed rozpoczęciem trasy zespół zrezygnował z udziału, a ich miejsce zajęła Candlebox. Kinney stwierdził: „Nie byliśmy wtedy ze sobą szczerzy”. Muzycy zrezygnowali również z uczestnictwa w ceremonii Rock and Roll Hall of Fame, decydując się na przerwę w działalności z powodu narastających konfliktów. Rzecznik zespołu przyznał, że potrzebują czasu na rozwiązanie osobistych problemów.
Podczas przerwy Cantrell zaczął pracę nad swoim solowym albumem. W październiku 1994 roku Staley dołączył do supergrupy Mad Season, utworzonej przez Mike’a McCready’ego z Pearl Jam. Zespół nagrał album Above i zagrał krótką trasę, podczas której zarejestrowali koncertowe wideo Live at The Moore. Cantrell wspominał: „Myślę, że album ten jest cholernie dobry”. Po pewnym czasie Staley przyznał, że to dla niego ważny projekt, który pomógł mu w walce z demonami.
Inez nagrał z supergrupą Slash’s Snakepit debiutancki album It’s Five O’Clock Somewhere i zagrał trasę promującą. Cantrell przygotowywał się do nagrania swojego solowego albumu, a wiosną 1995 roku zaprosił Staleya do współpracy w Bad Animals Studio. W jednym z wywiadów Staley wyznał, że „wszyscy czuliśmy się rozbici i mieliśmy poczucie jakbyśmy się nawzajem zdradzili”.
Nagrywanie
Przed rozpoczęciem nagrań, Cantrell skontaktował się z producentem Toby’m Wrightem. „Chciał iść do studia, ale inni członkowie nie byli zainteresowani” – mówił Wright. Kinney i Inez nagrywali swoje partie rano, a Staley później. Staley często nie mógł pojawić się w studiu, co spowodowało, że prezes Columbia zagroził wstrzymaniem nagrań. W sesji nagraniowej wzięli udział również mikrofony Sennheiser i AKG do rejestracji dźwięku.
W trakcie nagrań powstało dwadzieścia pięć utworów, z których kilka miało wersje instrumentalne. Proces miksowania odbył się w nowojorskim Electric Lady Studios, a mastering przeprowadził Stephen Marcussen. Inez opisał ten czas jako „bardzo mroczny i smutny okres”. Sam Hofstedt, asystent inżyniera dźwięku, dodał, że sesja trwała dłużej niż planowano, co wiązało się z dużymi kosztami. Susan Silver, zarządzająca zespołem, podkreśliła, że nagrania były „naprawdę bolesne” z powodu uzależnienia Staleya.
Analiza
Muzyka
Większość utworów została skomponowana przez Cantrella, Inez i Kinneya podczas prób przed wejściem do studia. Album często uznawany jest za kontynuację nastroju z albumu Dirt z 1992 roku. W muzyce dominują wolne riffy, z elementami doom metalu oraz grunge. Cantrell w wywiadzie dla „Guitar” odniósł się do różnych kompozycji i ich genezy, podkreślając ich mroczny charakter oraz emocjonalne przesłanie.
Recenzje albumu zwracały uwagę na jego różnorodność, łącząc grunge z folkowymi i akustycznymi wpływami. Jon Wiederhorn z „Rolling Stone’a” pisał o „złowieszczej mieszance eksperymentu chemicznego obejmującego zarówno narkotyki, jak i psychodelikę”. Krzysztof Celiński z „Tylko Rock” zauważył, że otwierający płytę utwór „Grind” to powrót do metalowych korzeni zespołu.
Teksty
Liryka, głównie autorstwa Staleya, ma przygnębiający charakter. Tematyka utworów skupia się na relacjach interpersonalnych, a także na cierpieniu i uzależnieniu. Cantrell podkreślił, że na albumie pojawiły się ironiczne i trudne teksty, które są odzwierciedleniem ich osobistych zmagań. „To była najfajniejsza pieprzona rzecz i cieszę się, że przez to przeszedłem” – mówił Cantrell.
Oprawa graficzna
Okładka albumu przedstawia suczkę na trzech łapach imieniem Sunshine, którą zespół znalazł w Los Angeles. Zdjęcie zrobiono 23 sierpnia przez Rocky’ego Schencka. Zespół zdecydował się na tę fotografię z powodu osobistych wspomnień Kinneya z dzieciństwa. Na tylnej stronie opakowania znajduje się zdjęcie artysty cyrkowego Frank Lentiniego, który również miał trzy nogi.
Wydanie
Album Alice in Chains został wydany 7 listopada 1995 roku, chociaż niektóre źródła podają, że datą wydania był 3 listopada. Płyta była dostępna w trzech kolorach CD oraz w dwóch kolorach kasety. 12 grudnia 1995 roku Columbia opublikowała The Nona Tapes, mockument o losach dziennikarki Nony Weisbaum, granej przez Cantrella.
Album był promowany przez trzy single: „Grind”, „Heaven Beside You” i „Again”, które znalazły się w pierwszej dziesiątce Album Rock Tracks. Do każdego singla powstały teledyski, które przyciągnęły uwagę mediów. Jon Wiederhorn z „Rolling Stone’a” relacjonował swoje spotkania z zespołem i ich zmagania z uzależnieniem Staleya.
Odbiór
Krytyczny
Album spotkał się z różnorodnymi recenzjami. Steve Huey z AllMusic określił go jako „najbardziej dojrzałą płytę zespołu”, zwracając uwagę na mniejszą liczbę metalowych riffów. Paul Verna z „Billboard” zauważył, że zespół powrócił do swojego „brudnego” brzmienia. Inni recenzenci, tacy jak Nisid Hajari z „Entertainment Weekly”, byli bardziej krytyczni, wskazując na brak wyrazistych elementów w albumie.
Komercyjny
W pierwszym tygodniu od premiery, Alice in Chains sprzedał 189 tys. egzemplarzy w USA, debiutując na 1. miejscu Billboard 200. Album spędził 46 tygodni na liście i zdobył status podwójnej platyny w Stanach Zjednoczonych oraz platyny w Kanadzie. Grammy nominowały utwory „Grind” i „Again” w kategoriach Best Hard Rock Performance.
Promocja
Mimo pozytywnych recenzji, zespół zrezygnował z trasy promującej album z powodu problemów zdrowotnych Staleya. 10 kwietnia 1996 roku zagrali pierwszy koncert od 1994 roku w ramach MTV Unplugged. Po koncercie, zespół miał trudności z dalszymi występami ze względu na stan wokalisty.
Lista utworów
- 1. Grind
- 2. Brush Away
- 3. Sludge Factory
- 4. Shame in You
- 5. Heaven Beside You
- 6. Head Creeps
- 7. So Close
- 8. Again
- 9. Nothin’ Song
- 10. Over Now
Personel
Opracowano na podstawie materiału źródłowego:
- Layne Staley – wokale
- Jerry Cantrell – gitara, wokale
- Mike Inez – bas
- Sean Kinney – perkusja
- Toby Wright – producent
Pozycje na listach i certyfikaty
Single
- Grind
- Heaven Beside You
- Again
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073.
Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779.
Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446.
Jake Brown: Alice in Chains In the Studio. Rock N’ Roll Books, 2010. ISBN 0-9726142-6-5.
