Alice Cooper

Alice Cooper

Alice Cooper, właściwie Vincent Damon Furnier (urodzony 4 lutego 1948 w Detroit) to amerykański wokalista i muzyk hardrockowy, uznawany za jednego z pionierów shock-rocka i horror rocka.

Artysta zdobył popularność dzięki takim przebojom jak „School’s Out”, „No More Mr. Nice Guy”, „I’m Eighteen” oraz „Poison”. W 2006 roku zajął 32. miejsce na liście 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader, a w 2009 roku uplasował się na 7. pozycji na liście 50 najlepszych frontmanów heavymetalowych wszech czasów według Roadrunner Records.

Życiorys

Młodość i początki kariery artystycznej

Alice Cooper przyszedł na świat 4 lutego 1948 roku w Detroit, ale swoje dzieciństwo spędził w Phoenix w Arizonie. Już od najmłodszych lat interesował się sztuką, a także występował publicznie. Zainspirowany brytyjską muzyką, założył zespół The Earwigs (później zmieniający nazwę na The Spiders i The Nazz), w którym wykonywał covery utworów brytyjskich zespołów, głównie The Beatles, i nagrał kilka singli. Dzięki występom z zespołem zyskał lokalną popularność, grając jako support dla brytyjskich grup.

Początki zespołu Alice Cooper

Pod koniec 1967 roku przeniósł się do Los Angeles, aby rozpocząć profesjonalną karierę muzyczną, przyjmując pseudonim Alice Cooper i przyjmując wizerunek czarownicy. W jego zespole, również nazwanym Alice Cooper, grali gitarzyści Glen Buxton i Michael Bruce, basista Dennis Dunaway oraz perkusista Neal Smith, a menedżerem grupy został Shep Gordon. Zespół otwierał koncerty dla znanych kalifornijskich rockmanów, w tym The Doors, z którymi Cooper się zaprzyjaźnił. Zarejestrował trzy albumy dla wytwórni Straight Records, założonej przez Franka Zappę. W grudniu 1969 roku ukazał się album „Pretties for You”, a w czerwcu 1970 roku „Easy Action”, które zawierały zalążki późniejszych koncepcji albumowych, wyprzedzających wówczas rozwijający się glam rock. Pomimo tego, że te płyty nie odniosły komercyjnego sukcesu, zespół przeniósł się do Detroit.

Nowy producent Bob Ezrin nadał muzyce zespołu unikalne brzmienie. Wspierał zespół na instrumentach klawiszowych i skomponował z nim m.in. utwór „Under My Wheels”. Na przełomie 1970/71 Cooper wydał singel „I’m Eighteen”, który promował album „Love It to Death”, wydany w grudniu 1970 roku. Wytwórnia Warner Bros. zainteresowała się grupą, podpisując z nią kontrakt, a w czerwcu 1971 roku wydała wznowienie płyty „Love It to Death”. W klasycznym składzie zespół nagrał z Ezrinem cztery albumy: „Killer” (grudzień 1971), „School’s Out” (czerwiec 1972), „Billion Dollar Babies” (marzec 1973) oraz „Muscle of Love” (grudzień 1973). Ezrin produkował płyty Coopera aż do lat 80.

Cooper stworzył kontrowersyjny sposób prezentacji swojej muzyki, rozwijając wcześniejsze skandale, które stosowali tacy artyści jak The Rolling Stones, The Doors czy Jimi Hendrix. W przeciwieństwie do estetyki rockowej lat 60., wprowadził na scenę makabryczne show oraz prowokacyjne teksty, które poruszały temat przemocy, śmierci i seksualnych aberracji. Na jego koncertach pojawiały się rekwizyty, takie jak gilotyna, szafot czy krzesło elektryczne, a sam Cooper występował w charakterystycznym, przerażającym makijażu. Z tego powodu jest uważany za jednego z twórców shock-rocka. Protesty ze strony mediów oraz osób publicznych w latach 70. tylko zwiększały jego popularność. Artysta wystąpił również w kilku filmach.

Popularność zespołu Alice Cooper

W 1971 roku zespół po raz pierwszy wystąpił w Europie. Latem 1972 roku zrealizowano teledysk do piosenki „School’s Out”, która spędziła trzy tygodnie na szczycie brytyjskiej listy przebojów i pozostaje najpopularniejszym utworem w repertuarze Coopera. W latach 1972-1974 zespół wydał jeszcze cztery międzynarodowe hity: „Elected”, „Hello Hooray”, „No More Mr. Nice Guy” (z gościnnym udziałem Donovana) oraz „Teenage Lament ‘74”, do wszystkich z nich powstały teledyski. W 1986 roku koncertowa wersja „School’s Out” znalazła się na odwrocie singla „Teenage Frankenstein”, promującego album „Constrictor”.

W sierpniu 1974 roku artysta podsumował swoją karierę albumem z największymi przebojami. Nakręcono także film „Good to See You Again” oraz wydano dokument „Billion Dollar Baby”. Po światowej trasie koncertowej Cooper rozstał się z zespołem, gdyż uważał, że ograniczali jego twórcze możliwości. Oficjalnie rozpoczął karierę solową, jednak w nowej grupie pod tym samym szyldem grali: gitarzyści Dick Wagner i Steve Hunter, basista Prakash John, perkusista Penti Glan oraz klawiszowiec Josef Chirowski. Wspólnie stworzyli największe sceniczne show Coopera „Welcome to My Nightmare”, promujące album koncepcyjny o tej samej nazwie, nagrany z udziałem wielu gości, wydany w lutym 1975 roku i później sfilmowany. Wydawnictwo zawierało znane utwory, takie jak: „Steven”, „Only Women Bleed” czy „Department of Youth”, które stały się znakiem rozpoznawczym artysty i jego zespołu. Estetykę tę kontynuował na kolejnych albumach: „Alice Cooper Goes To Hell” (1976) i „Lace and Whiskey” (1977), jednak żaden z tych albumów nie przyniósł hitów. W tym czasie wydał również autobiografię pt. „Me Alice”, a w grudniu 1977 roku na rynek trafiła koncertowa składanka dawnych przeboju zespołu.

Projekt muzyczno-artystyczny Coopera szybko stracił na popularności, mimo że pomysł na tworzenie słuchowisk na płytach był potem wielokrotnie podejmowany w muzyce popowej, rockowej i eksperymentalnej. Problemy osobiste artysty towarzyszyły niepowodzeniom w karierze. W 1978 roku przeszedł detoks alkoholowy, a swoje doświadczenia opisał na albumie „From the Inside” (1978). Ponownie pojawił się na ekranie, w tym m.in. w filmie „Muppet Show” oraz w filmie muzycznym „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (1978). Po raz kolejny na odwyk wrócił w 1983 roku. Rok później wygasł jego kontrakt z Warner Bros., co spowodowało przerwę w nagrywaniu i koncertowaniu. Artysta borykał się z problemami rodzinnymi i osobistymi, a na początku lat 80. jego kariera praktycznie się załamała. Balansowanie na granicy kiczu, charakterystyczne dla kariery Coopera, a nie zrozumiane przez publiczność i media, groziło mu całkowitą kompromitacją. Mimo uznania go za artystę bezguścia, konsekwentnie wydawał kolejne płyty w swoim stylu. Niektóre z jego pomysłów scenicznych i muzycznych były naśladowane przez punkowców, metalowców i artystów nowofalowych, takich jak Marylin Manson, Kiss czy Slipknot. Jego dawne utwory pozostawały w radiu i wśród fanów, a nowe płyty były notowane, wydawano składanki i archiwalne nagrania (nawet z początków kariery) oraz wznowienia wcześniejszych albumów. W 1979 roku ukazała się kaseta „The Strange Case of Alice Cooper” (1979).

Lata 80.

W 1983 roku Alice Cooper wydał album „The Nightmare” (1983), a następnie „The Nightmare Returns” (1987). W drugiej połowie lat 80. próbował przywrócić swoją dawną sławę, nagrywając heavymetalowe utwory. Występował i nagrywał z nowym zespołem, w którym grali: Johnny Dane (gitara), Paul Horovitz (klawisze), Steve Steele (bas), Ken Mary (perkusja) oraz Kane Roberts (gitara i główny kompozytor). Albumy „Constrictor” (1986) oraz „Raise Your Fist and Yell” (1987) zostały wydane przez MCA, a później Cooper przeszedł do Epic Records. Jesienią 1989 roku wydał album „Trash”, który powstał we współpracy z Desmondem Childem. Z tego albumu pochodzi największy hit Coopera od lat 70. – „Poison”, wydany latem 1989 roku, co pozwoliło artyście na kontynuację swojego stylu, inspirowanego własnymi kontynuatorami.

Czasy najnowsze

Sukces, który osiągnął pod koniec lat 80., wyniósł Coopera na szczyty show-biznesu, prowadząc do kolejnych płyt, kosztownych teledysków oraz współpracy z innymi znanymi artystami, takimi jak Rob Zombie, Zodiac Mindwarp, Sammy Hagar czy Slash. W 1989 roku ukazała się kompilacja „The Beast of Alice Cooper”, będąca praktycznie powieleniem składanki z 1974 roku. Artysta wydał także dwie nowe płyty: „Alice Cooper Trashes the World” (1990) oraz „Prime” (1991), która zawierała nagrania archiwalne. 24 czerwca 1997 roku zagrał w klubie Colosseum w Warszawie swój pierwszy koncert w Polsce, a w październiku miesięcznik „Tylko Rock” poświęcił mu obszerną wkładkę. W 1999 roku po raz pierwszy od lat wystąpił z dawnymi muzykami, a także ukazał się czteropłytowy box „The Life and Crimes of Alice Cooper”, zawierający biografię muzyka. Książkę o zespole napisał również Michael Bruce.

Cooper jest także bohaterem komiksu Neila Gaimana „Ostatnie kuszenie” (1994). Wykonał piosenkę „King Herod’s Song” z musicalu „Jesus Christ Superstar” na albumie z 1996 roku. Wystąpił gościnnie na albumie „The Scarecrow” zespołu Avantasia w utworze „The Toy Master” oraz w utworze „Hands of Death (Burn Baby Burn)” na płycie Roba Zombie pt. „Songs in the Key of X” (1997). W połowie 1999 roku ukazała się składanka „Humanary Stew: A Tribute to Alice Cooper”, na której utwory Coopera wykonują m.in. Joe Elliott, Roger Daltrey, Ronnie James Dio oraz Vince Neil. Zespół Halo of Flies wziął swoją nazwę od utworu z albumu „Killer”. W 2011 roku Alice Cooper został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Po dłuższej przerwie wrócił do studia nagraniowego, a od 2004 roku prowadzi własną audycję radiową. W 2007 roku wydał książkę „Alice Cooper: Golf Monster”. Od 2015 roku współtworzy zespół Hollywood Vampires razem z Joe Perrym i Johnnym Deppem.

W 1998 roku otworzył restaurację Alice Cooper’stown w Phoenix w Arizonie, która jednak została zamknięta w październiku 2017 roku.

Życie prywatne

Deklaruje się jako chrześcijanin.

Publikacje

Alice Cooper, „Golf Monster: A Rock ’n’ Roller’s 12 Steps to Becoming a Golf Addict”, 2007, Crown Publishers, ISBN 978-0-307-38265-8.

Dyskografia

Aktualni członkowie zespołu Alice Coopera:

• Alice Cooper – wokal prowadzący, harmonijka ustna, gitara
• Ryan Roxie – gitara, wokal wspierający (1996–2006, od 2012)
• Chuck Garric – gitara basowa, wokal wspierający (od 2002)
• Glen Sobel – perkusja, instrumenty perkusyjne (od 2011)
• Tommy Henriksen – gitara, wokal wspierający (od 2011)
• Nita Strauss – gitara, wokal wspierający (od 2014)

Byli członkowie zespołu:

Albumy studyjne

• Welcome to My Nightmare (1975)
• Alice Cooper Goes to Hell (1976)
• Lace and Whiskey (1977)
• From the Inside (1978)
• Flush the Fashion (1980)
• Special Forces (1981)
• Zipper Catches Skin (1982)
• DaDa (1983)
• Constrictor (1986)
• Raise Your Fist and Yell (1987)
• Trash (1989)
• Hey Stoopid (1991)
• The Last Temptation (1994)
• Brutal Planet (2000)
• Dragontown (2001)
• The Eyes of Alice Cooper (2003)
• Dirty Diamonds (2005)
• Along Came a Spider (2008)
• Welcome 2 My Nightmare (2011)
• Paranormal (2017)
• Detroit Stories (2021)
• Road (2023)

Albumy koncertowe

• The Alice Cooper Show (1977)
• Science Fiction (1987)
• Live at the Whiskey a Go-Go, 1969 (1991)
• A Fistful of Alice (1997)
• Brutally Live (2000)
• Live at Cabo Wabo ’96 (2005)
• Live at Montreux 2005 (2006)
• Extended Versions Live (2007)
• Theatre of Death: Live at Hammersmith 2009 (2010)
• No More Mr. Nice Guy: Live (2012)
• Raise the Dead: Live from Wacken (2014)
• A Paranormal Evening At The Olympia Paris (2018)

Albumy kompilacyjne

• School Days: The Early Recordings (1973)
• Alice Cooper’s Greatest Hits (1974)
• To Hell and Back: Alice Cooper’s Greatest Hits (1985)
• Prince of Darkness (1989)
• The Beast of Alice Cooper (1989)
• Classicks (1995)
• A Nice Nightmare (1997)
• Freedom for Frankenstein: Hits & Pieces 1984–1991 (1998)
• Super Hits (1999)
• The Life and Crimes of Alice Cooper (1999)
• Mascara and Monsters: The Best of Alice Cooper (2001)
• The Definitive Alice Cooper (2001)
• The Essentials: Alice Cooper (2002)
• Hell Is (2002)
• He’s Back (2003)
• Poison (2003)
• School’s Out and Other Hits (2004)
• Collections (2005)
• Pick Up the Bones (2007)
• Poison: The Best of Alice Cooper (2009)
• Old School: 1964–1974 (2011)

Albumy wideo

• Good to See You Again, Alice Cooper (1974)
• Welcome to My Nightmare (1976)
• Alice Cooper and Friends (1978)
• Alice Cooper: The Nightmare (1983)
• The Nightmare Returns (1986)
• Alice Cooper Trashes The World (1989)
• Video Trash (1989)
• Prime Cuts: The Alice Cooper Story (1991)
• British Rock Symphony (2000)
• Brutally Live (2000)
• Live at Montreux 2005 (2006)
• Theatre Of Death: Live At Hammersmith 2009 (2010)
• The Strange Case of Alice Cooper (2012)
• Raise the Dead: Live from Wacken (2014)

Występy gościnne

• Guy Mann-Dude – Sleight of Hand (1989)
• Icon – Right Between the Eyes (1989)
• Twisted Sister – Come Out and Play (1985)
• Michael Bruce – In My Own Way (1997)
• Avantasia – The Scarecrow (2008)

Filmografia

Nagrody i wyróżnienia

W 2022 roku na jego cześć nazwano gatunek pająka Extraordinarius alicecooperi.

Przypisy

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona (ang.)