Alice Bailey

Alice Bailey (urodzona 16 czerwca 1880 roku w Manchesterze jako Alice Ann LaTrobe Bateman, zmarła 15 grudnia 1949 roku w Nowym Jorku) była angielską okultystką oraz uczennicą Heleny Bławatskiej, założycielki ruchu teozoficznego. Czasami uznawana jest za jedną z kluczowych postaci tzw. „Ruchu New Age”.

Bailey przypisywała większość swoich dzieł Mistrzowi Djwal Khul, znanemu również jako „Tybetańczyk”. Miał on być jednym z ezoterycznych przewodników dla szerokiej grupy lamów tybetańskich, będąc „adeptem odwiecznej mądrości”.

Wybrane prace

Książka Leczenie ezoteryczne (A Treatise on the Seven Rays: Vol. 4 Esoteric Healing) omawia temat, metodę, aspekt oraz cel tego, co czasem określane jest jako „medycyna psioniczną”. Publikacja ta dotyczy subtelnych ciał (eterycznego, astralnego i mentalnego), siedmiu głównych czakr oraz przedstawia pięć zasad i siedem praw dotyczących duchowego uzdrawiania. Bailey twierdzi, że każdy chory organ ma swoje odzwierciedlenie w najbliższej czakrze, a oddziaływanie na nią może prowadzić do uzdrowienia. Książka stanowi przewodnik dla osób pragnących rozwijać swoje uzdolnienia uzdrowicielskie.

Inna praca, Traktat białej magii (A Treatise on White Magic), przedstawia zasady życia dla tych, którzy dążą do wtajemniczenia w tzw. hierarchii planetarnej. Można sądzić, że dotyczy to pierwszego wtajemniczenia, przekazując tajemną wiedzę o zachowaniu kandydata. Uczy rozpoznawania „eterów” (ciał eterycznych) czterech królestw natury, podaje odpowiednią porę do łączenia się z wyższymi istotami oraz omawia ciało astralne w kontekście filozoficznym, nawiązując do czakr i ich ezoterycznego znaczenia.