Ali ibn Husajn (arab. علي بن الحسين, ur. 659, zm. 713) był czwartym imamem w tradycji imamitów oraz trzecim imamem wśród ismailitów.
Był on prawnukiem Mahometa, wnukiem Alego, a także synem Husajna i Szahrbanu, która według późniejszej tradycji szyickiej miała być córką ostatniego szachinszacha z dynastii Sasanidów, Jezdegerda III. Jako jeden z nielicznych przeżył masakrę w Karbale, gdzie po tej tragedii został wzięty do niewoli przez wojska Jazida i zaprowadzony przed oblicze umajjadzkiego kalifa w Damaszku. Po pewnym czasie został wypuszczony na wolność, a w drodze powrotnej do Medyny wygłosił przemowy w Damaszku i Kufie, broniąc swojego ojca oraz jego misji, która polegała na oporze wobec Umajjadów i dążeniu do ustanowienia kalifatu rządzonego przez potomków Mahometa. Najczęściej podawana data jego śmierci to rok 713/714, jednak w źródłach można spotkać również daty 710/711, 711/712 oraz 717/718 i 718/719. Niektóre szyickie teksty sugerują, że zmarł w wyniku otrucia z rąk kalifa Al-Walida lub Hiszama.
Przypisy
