Algrafia i aluminografia
Algrafia, znana również jako aluminografia (z niem. Algraphie), to jedna z pierwszych technik druku płaskiego, która została wynaleziona w 1892 roku. Po raz pierwszy wykorzystał ją Josef Scholz w Moguncji. W tej technice jako forma drukowa służy cienka płyta aluminiowa, która jest najpierw szlifowana, następnie ziarnowana, a później pokrywana materiałem światłoczułym. Na tej powłoce nanoszony jest negatyw rysunku.
Algrafia była techniką przemysłową, która pozwalała na drukowanie precyzyjnych prac, takich jak mapy, oferując większą dokładność w porównaniu do dotychczas stosowanej litografii. Umożliwiała również druk w wielu kolorach. Technikę algrafii wykorzystywali do celów artystycznych m.in. Leon Wyczółkowski, Teodor Axentowicz oraz Oskar Laske. Obecnie aluminografia jest stosowana głównie jako jedna z technik artystycznych.
Przypisy
Bibliografia
- Krystyna Czarnocka: Póltora wieku grafiki polskiej. Wiedza Powszechna, 1962, s. 351.
- Zygmunt Rysiewicz: Słownik wyrazów obcych. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1954, s. 23.
- Das grosse Kunstlexikon von P.W. Hartmann. [dostęp 2011-01-26].
