Algonquin Provincial Park
Algonquin Provincial Park to park prowincjonalny zlokalizowany w centralnej części Ontario w Kanadzie, zajmujący powierzchnię około 7653 km². Cieszy się dużą popularnością wśród turystów, głównie ze względu na bliskość do dużych miast, takich jak Toronto i Ottawa, oraz łatwy dostęp. W południowej części parku przebiega ważna szosa prowincjonalna nr 60, natomiast północną część przecina Droga transkanadyjska.
Park Algonquin jest również uznawany za narodowe miejsce historyczne Kanady (ang. national historic site).
Nazwa parku pochodzi od plemienia Algonquin, jednego z Pierwszych Narodów Ameryki.
Historia
W drugiej połowie XIX wieku w Kanadzie wzrosło zapotrzebowanie na drewno, głównie sosnowe, zarówno do użytku wewnętrznego, jak i na eksport. Intensywna gospodarka leśna, która prowadziła do znacznego wylesiania, zaczęła budzić niepokój wśród obrońców przyrody, szczególnie w Ontario. Wkraczające na wylesione tereny rolnictwo i hodowla także przyczyniały się do nieodwracalnych zmian w środowisku.
Aby rozwiązać konflikt między interesami, rząd Ontario powołał w 1892 roku komisję do zbadania sytuacji, która składała się z pięciu członków, w tym przewodniczącego Alexandra Kirkwooda. W swoim raporcie komisja zaleciła objęcie ochroną obszarów leśnych w dorzeczach rzek Muskoka, Madawaska (wraz z Opeongo), Amable du Fond, Petawawa i South River. W 1893 roku rząd prowincji pod przewodnictwem premiera Olivera Mowata uchwalił ustawę, która ustanowiła Algonquin National Park of Ontario. W kolejnych latach obszar parku był wielokrotnie powiększany.
W 1913 roku nazwa parku została zmieniona na Algonquin Provincial Park. Warto zaznaczyć, że park nigdy nie był formalnie parkiem „narodowym”, co oznacza, że nie podlegał centralnym władzom Kanady, lecz był zarządzany przez władze prowincji Ontario.
Algonquin Park był pierwszym prowincjonalnym parkiem przyrodniczym w Kanadzie, gdzie wypracowano wiele zasad stosowanych obecnie w zarządzaniu parkami w całym kraju oraz metod zbliżania społeczeństwa do przyrody. To właśnie tutaj wprowadzono system działania strażników parków, znanych obecnie jako „rangersi”.
Charakterystyka
Park charakteryzuje się wyraźnymi cechami rzeźby polodowcowej. Szerokie, płytkie doliny, ze względu na skaliste podłoże, są zazwyczaj podmokłe lub zabagnione, oddzielone pasmami niskich wzgórz. Wiele obłych formacji skalnych, wygładzonych przez lody plejstoceńskie, wystaje spod cienkiej warstwy gleby. Na terenie parku znajduje się około 1200 km rzek i większych cieków wodnych oraz około 2400 jezior. Panuje tu wilgotny klimat kontynentalny, z długimi, chłodnymi zimami i gorącymi latami. Średnie temperatury latem wynoszą od 17 do 19 °C, a zimą od -11 do -13 °C. Teren parku jest w przeważającej części zalesiony.
Flora i fauna
Park znajduje się na granicy zasięgów południowych lasów liściastych i północnych lasów iglastych, co wpływa na różnorodność roślinności oraz fauny. W obrębie parku występuje ponad 1000 gatunków roślin oraz ponad 1000 gatunków grzybów.
Wśród najpowszechniejszych drzew w Algonquin można spotkać sosnę wejmutkę i sosnę czerwoną, a także dąb czerwony, klon czerwony, topolę osikową oraz topolę kanadyjską (Populus grandidentata). Na północnej granicy swojego występowania znajduje się chmielograb wirginijski, znany jako „drzewo żelazne”. W obszarach podmokłych rosną wierzby, modrzew amerykański i świerk czarny. W runie lasów znaleźć można m.in. konwalijkę kanadyjską (Maianthemum canadense), dereń kanadyjski (Cornus canadensis) oraz golterię rozesłaną (Gaultheria procumbens). W podszycie występują świdośliwa kanadyjska i olcholistna, których owoce były wykorzystywane przez lokalnych Indian do produkcji pemikanu. Na suchszych stanowiskach rośnie komptonia amerykańska. W torfowiskach można spotkać owadożerną kapturnicę purpurową (Sarracenia purpurea) oraz modrzewnicę kutnerowatą (Andromeda polifolia var. glaucophylla (Link) DC.).
W granicach parku zarejestrowano 53 gatunki ssaków, 272 gatunki ptaków, 31 gatunków gadów i płazów, 54 gatunki ryb oraz około 7000 gatunków owadów. Do najbardziej charakterystycznych mieszkańców parku należą: łoś, niedźwiedź czarny, wilk wschodni, ryś kanadyjski, bóbr kanadyjski oraz wydra kanadyjska. Wśród ptaków dominuje sójka kanadyjska. Na mokradłach można spotkać borowiaka kanadyjskiego, który żywi się igłami i pączkami świerków. Jeziora zamieszkują m.in. kormorany i nur lodowiec, a wschodnią granicę swojego występowania w Ameryce ma tu puszczyk mszarny.
Badania naukowe
Park Algonquin jest miejscem licznych badań naukowych od lat 30. XX wieku i posiada cztery placówki badawcze. Ponad 1800 publikacji naukowych dokumentuje różnorodne prace badawcze prowadzone w tym parku, obejmujące takie dziedziny jak fauna, geologia, historia i wpływ na człowieka.
Nawoływanie wilków
W latach 1950–1960 w Parku Algonquin przeprowadzono badania, które ujawniły interesujące zachowania społeczne wilków. Okazało się, że reagują one na dźwięki przypominające ich wycie, zarówno nagrane, jak i naśladowane przez ludzi. W odpowiedzi na rosnące zainteresowanie społeczne tym zjawiskiem władze parku zorganizowały pierwsze publiczne „nawoływanie wilków” w dniu 17 sierpnia 1963 roku. Impreza odbyła się przy autostradzie nr 60 w południowo-zachodniej części parku, przyciągając około 700 osób. Do 1991 roku zorganizowano 62 takie wydarzenia, w których uczestniczyło blisko 66 tysięcy ludzi. Nawoływanie wilków odbywa się do dziś, kilka razy w roku.
Visitor Centre
W 1993 roku, aby uczcić stulecie założenia parku oraz idei parków przyrodniczych w Ontario, przy 43 kilometrze autostrady nr 60 otwarto nowoczesny ośrodek informacyjno-dydaktyczny: Algonquin Park Visitor Centre. Znajduje się tam punkt informacyjny, rozległe przestrzenie ekspozycyjne dla wystaw stałych i czasowych, sala kinowa, punkt sprzedaży publikacji stowarzyszenia Friends of Algonquin oraz toalety. Zewnętrzny punkt widokowy umożliwia podziwianie przyrody. Ekspozycja stała w formie dioramy prezentuje różne aspekty natury oraz historii obszaru objętego parkiem.
„Ciemny dzień Nowej Anglii”
Jeśli pożar nie zniszczy drzewa, można określić datę pożaru, analizując układ słojów rocznych (metoda dendrochronologii). Badania wykazały, że w rejonie Parku Algonquin miało miejsce wielkie zdarzenie zwane „ciemnym dniem Nowej Anglii” (ang. New England’s Dark Day), które miało miejsce 19 maja 1780 roku. Historyczne zapisy wskazują, że tego dnia zapanowała tak głęboka ciemność, że korzystanie ze świec było konieczne od południa aż do nocy dnia następnego.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Algonquin Provincial Park: ontarioparks.com.
Strona Przyjaciół Parku (The Friends of Algonquin Park)
