Algierskie siły powietrzne (القوات الجوية الجزائري, Al-Kuwwat al-Dżawwija al-Dżazairija) to wojska lotnicze, które w przeważającej części składają się z samolotów produkcji ZSRR/Rosji oraz USA.
Historia
Lotnictwo zostało utworzone po uzyskaniu niepodległości 5 lipca 1962 roku, w momencie tworzenia Narodowej Armii Ludowej Algierii, będącej kontynuacją Armée de Libération Nationale. Planowanie rozpoczęto jednak już w 1956 roku, w trakcie wojny algierskiej z Francją, a szkolenie personelu miało miejsce od 1958 roku w krajach arabskich oraz komunistycznych.
Od 1962 roku Algieria zaczęła otrzymywać z ZSRR używane wyposażenie, w tym 10 śmigłowców Mi-4 w 1962 roku, a w latach 1963-1965 samoloty bojowe takie jak: 15 MiG-15bis, 20 MiG-17 oraz 20 samolotów szkolnych MiG-15UTI. Dodatkowo, od 1965 roku dostarczono 8 transportowców Ił-14 Crate oraz 8 An-12 Cub. Egipt również przekazał niewielką liczbę maszyn, w tym MiG-15 i Jak-11 w latach 60. W latach 1965–1967 z ZSRR przybyło kolejnych 30 MiG-17 i 30 Mi-4, a także 48 MiG-21F-13 Fishbed-C oraz 12 bombowców Ił-28 Beagle. W 1966 roku Algieria otrzymała pierwsze baterie przeciwlotnicze typu S-75 Dwina. W 1969 roku zakupiono 4 transportowce Ił-18 Coot, a w 1972 roku śmigłowce Mi-6T Hook. Lotnictwo przeszło znaczącą modernizację w latach 70., kiedy to dostarczono 30 samolotów szturmowych Su-7BMK/U od 1972 roku oraz 35 śmigłowców transportowych Mi-8T w latach 1975-1985. W latach 1976–1979 pozyskano 11 holenderskich F-27 Friendship oraz 2 F-28 Fellowship. W latach 1977–1978 do Algierii trafiło 86 myśliwców MiG-21MF/UM oraz 32 maszyny szturmowe Su-20. Między 1978 a 1980 rokiem dostarczono 65 MiG-23 w wersjach myśliwskiej MS, szturmowej BN oraz treningowej UB, a także 9 rozpoznawczych MiG-25RB Foxbat-B. W 1979 roku przybyło 20 myśliwców MiG-25P Foxbat-A oraz treningowych MiG-25U. W latach 1979–1981 wprowadzono nowe systemy przeciwlotnicze, w tym 40 9K31 Strzała-1 oraz 20 9K33 Osa. Zakupy w latach 80. obejmowały głównie 15 MiG-21bis (1981), 18 śmigłowców szturmowych Mi-24D (od 1981), 10 baterii 2K12 Kub oraz 5 systemów S-125M (od 1982), 32 czechosłowackie L-39ZA (od 1987), 9 transportowych Ił-76M oraz śmigłowce Mi-2 (od 1989). Przed upadkiem ZSRR w 1991 roku dostarczono dodatkowo 10 Su-24. W latach 1981–1990 zakupiono także 20 transportowców Lockheed C-130 Hercules w wersjach H, H-30 i L-100-30 produkcji amerykańskiej.
W 1994 roku w obronie kraju działały 3 eskadry samolotów MiG-21 Fishbed, jak również jednostka wyposażona w samoloty MiG-25 Foxbat w wersji rozpoznawczej oraz do szkoleń operacyjnych MiG-25C. Wypełnianiem zadań szturmowych zajmowały się samoloty MiG-17F Fresco, MiG-23 Flogger, Su-20 Fitter-C, Su-7 Fitter-A oraz śmigłowce Mi-24 Hind, Mi-8 Hip i Mi-4 Hound, po 24 sztuki każdego typu. Do zadań transportowych wykorzystywano 20 samolotów Lockheed C-130 Hercules, a także radzieckie An-12 Cub, An-26 Curl oraz 4 samoloty Ił-76 Candid. W skład wyposażenia wchodziły także 2 samoloty F-27 Friendship 400M, które pełniły funkcje patrolowe.
W 2006 roku podpisano kontrakt na 28 myśliwców Su-30MKA, a w 2010 roku zawarto umowę na 16 dodatkowych maszyn. Kolejną partię 14 maszyn zamówiono w 2015 roku. W 2016 roku zawarto kontrakt na 12 samolotów szturmowych Su-32.
11 lutego 2014 roku doszło do katastrofy algierskiego C-130H-30, w której zginęło 102 osoby. 13 października 2014 roku w prowincji Djelfa rozbił się bombowiec frontowy Su-24, a dwóch członków załogi zginęło. 11 listopada 2014 roku, podczas rutynowego lotu treningowego, rozbił się myśliwiec MiG-25, pilotowi udało się katapultować i przeżyć. W 2018 roku miała miejsce katastrofa Ił-76MD, w wyniku której zginęło 257 osób.
Wyposażenie
Do transportu rządowego oraz prezydenckiego wykorzystuje się flotę, która obejmuje: 1 Airbus A340-500, 1 Gulfstream V, oraz 3 Gulfstream III.
Przypisy
Bibliografia
Lindsay Peacock, Lotnictwo wojskowe świata, wyd. OTiK, Gdańsk 1994, ISBN 83-900902-2-8
Stockholm International Peace Research Institute: Transfers of major conventional weapons. 1950 to 2011. sipri.org. [dostęp 2012-05-28]. (ang.).
