Alfrēds Rubiks
Alfrēds Rubiks (urodzony 24 września 1935 roku w Dyneburgu) to łotewski polityk oraz radziecki działacz komunistyczny. W latach 1984–1990 pełnił funkcję przewodniczącego komitetu wykonawczego rady miejskiej Rygi, a od 1990 do 1991 był I sekretarzem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Łotwy. W latach 1993–1995 zasiadał w Sejmie, a w latach 2009–2014 był deputowanym do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Od 1999 do 2015 roku kierował Łotewską Partią Socjalistyczną.
Życiorys
W 1963 roku ukończył studia na wydziale mechanicznym Ryskiego Instytutu Politechnicznego, a w 1980 roku zdobył wykształcenie w wyższej szkole partyjnej w Leningradzie. W latach 1954–1957 służył w Armii Radzieckiej, a następnie pracował jako inżynier technolog oraz kierownik biura w fabryce maszyn elektrycznych w Rydze.
W 1950 roku wstąpił do Komsomołu. W latach 60. zajmował kierownicze stanowiska w tej organizacji w Łotewskiej SRR, będąc sekretarzem komitetu miejskiego w Rydze, a później sekretarzem, a od 1990 do 1991 roku pierwszym sekretarzem Komitetu Centralnego. Od 1976 roku pełnił rolę I sekretarza leningradzkiego komitetu rejonowego Komunistycznej Partii Łotwy w Rydze. W latach 1980–1991 był deputowanym Rady Najwyższej Łotewskiej SRR, a po 1992 roku posłem do Rady Najwyższej niepodległej Łotwy. W 1982 roku objął stanowisko ministra przemysłu Łotewskiej SRR. W latach 1984–1990 był przewodniczącym komitetu wykonawczego ryskiej rady miejskiej. Do 1991 roku piastował również urząd deputowanego na Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR.
W kwietniu 1990 roku został I sekretarzem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Łotwy. W tym czasie opowiadał się przeciwko niepodległości Łotwy, opowiadając się za jej pozostaniem w granicach zreformowanego ZSRR. W lipcu 1990 roku wszedł w skład Biura Politycznego KPZR. W sierpniu 1991 roku wsparł moskiewski pucz, stając na czele Komitetu Stanu Wyjątkowego na Łotwie. W tym samym miesiącu został tymczasowo aresztowany za udział w zamachu stanu oraz próbę obalenia łotewskiego rządu. Mimo aresztu, skutecznie ubiegał się o mandat poselski w wyborach do Sejmu w 1993 roku. W lipcu 1995 roku został skazany na 8 lat pozbawienia wolności.
W czerwcu 1996 roku ubiegał się o urząd prezydenta Łotwy, zdobywając 5 głosów poparcia w parlamencie. W listopadzie 1997 roku uzyskał warunkowe przedterminowe zwolnienie. Z powodu przynależności do Komunistycznej Partii Łotwy po styczniu 1991 roku został objęty zakazem kandydowania w wyborach na Łotwie (z wyjątkiem wyborów do PE).
W 1999 roku objął przewodnictwo w Łotewskiej Partii Socjalistycznej, ugrupowaniu o profilu komunistycznym. Do 2003 roku był współprzewodniczącym Rosyjskiego Związku Łotwy. W wyborach w 2009 roku uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego VII kadencji z listy Centrum Zgody. W PE był członkiem frakcji Zjednoczonej Lewicy Europejskiej – Nordyckiej Zielonej Lewicy. W 2014 roku bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, kandydować z pierwszego miejsca na odrębnej liście Łotewskiej Partii Socjalistycznej. W grudniu 2015 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Łotewskiej Partii Socjalistycznej, uzasadniając swoją decyzję wiekiem oraz stanem zdrowia.
Życie prywatne
Alfrēds Rubiks ma dwóch synów, Raimondsa i Artūrsa, którzy również weszli na ścieżkę polityczną.
Przypisy
Bibliografia
Альфред Рубикс, saskanascentrs.lv [zarchiwizowane 2011-01-05] (ros.).
