Alfredo Ottaviani

Alfredo Ottaviani (urodzony 29 października 1890 w Rzymie, zmarły 3 sierpnia 1979 w Watykanie) był włoskim kardynałem oraz biskupem rzymskokatolickim. Pełnił funkcję ostatniego sekretarza Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum w latach 1959–1966, a następnie w latach 1966–1968 był proprefektem Świętej Kongregacji Nauki Wiary. Został mianowany kardynałem w 1953 roku.

Życiorys

Ottaviani był jedenastym z dwanaściorga dzieci w rodzinie robotniczej.

Ukończył studia w Papieskim Seminarium Rzymskim, a 18 marca 1916 roku przyjął święcenia kapłańskie w Rzymie.

Po ukończeniu studiów wykładał na kilku katolickich uczelniach w Rzymie, w tym w Athenaeum Św. Apolinarego oraz Athenaeum „De Propaganda Fide”. Pełnił również funkcję rektora Papieskiego Kolegium Czeskiego i angażował się w działalność duszpasterską. W latach 1928–1929 był sekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych. W czerwcu 1929 roku został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu, a w grudniu 1935 roku asesorem w Kongregacji Św. Oficjum. Otrzymał tytuły honorowe, takie jak tajny szambelan papieski (1922), prałat domowy (1927) oraz protonotariusz apostolski (1931).

Jako długoletni współpracownik papieży, 12 stycznia 1953 roku został mianowany kardynałem z tytułem diakona S. Maria in Domnica. Papież Pius XII powierzył mu jednocześnie rolę prosekretarza Kongregacji Św. Oficjum. Od listopada 1959 roku pełnił funkcję sekretarza Kongregacji. W sierpniu 1959 roku był legatem papieskim na obchody 100-lecia ustanowienia hierarchii katolickiej w Kanadzie.

Ottaviani brał udział w konklawe w latach 1958 i 1963. 5 kwietnia 1962 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym diecezji Berrhoea, a jego konsekracja miała miejsce 19 kwietnia 1962 roku w Rzymie, kiedy to dokonał jej papież Jan XXIII.

Uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II w latach 1962–1965, a 30 czerwca 1963 roku koronował Pawła VI, co było ostatnią papieską koronacją w historii. W 1966 roku został proprefektem Kongregacji Doktryny Wiary, jednak zrezygnował z tej funkcji w styczniu 1968 roku z powodu podeszłego wieku. W czerwcu 1967 roku uzyskał tytuł kardynała prezbitera, zachowując tytuł S. Maria in Domnica pro hac vice. W odpowiedzi na proponowane po Soborze Watykańskim II zmiany liturgiczne w 1969 roku, wraz z kardynałem Antoniem Baccim oraz grupą rzymskich teologów, napisał pracę „Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae”. Autorzy listu skierowali prośbę do Pawła VI o zachowanie dotychczasowego rytu mszy świętej. Po reformie konklawe, która miała miejsce 1 stycznia 1971 roku, utracił czynne prawo wyborcze, mając wówczas ukończone 80 lat.

Kardynał Ottaviani jest także autorem dwutomowej rozprawy dotyczącej zasad katolickich, które powinny regulować relacje między Kościołem a państwem, zatytułowanej Institutiones iuris publici ecclesiastici (Watykan 1957–1960).