Alfred Zaręba
Alfred Zaręba (ur. 10 listopada 1921 w Krakowie, zm. 20 lutego 1988 tamże) był polskim językoznawcą, slawistą, polonistą oraz dialektologiem.
Życiorys
W 1939 roku ukończył Gimnazjum im. B. Nowodworskiego w Krakowie. W czasie II wojny światowej jego ojciec zginął w KL Auschwitz. W 1942 roku rozpoczął studia polonistyczne i slawistyczne na tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim, które zakończył w 1946 roku. W 1951 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Pracował jako lektor języka polskiego w Lund (Szwecja). Od 1955 roku był docentem, a od 1965 profesorem. Od 1955 roku kierował Zakładem Dialektologii Słowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Głównym obszarem jego działalności naukowej była dialektologia oraz onomastyka. Do jego najważniejszych prac należy Atlas językowy Śląska (t. 1–7). Inne istotne publikacje to: Nazwy barw w dialektach języka polskiego (1954), Orawskie teksty gwarowe z obszaru Polski i Czechosłowacji (1967) oraz Polskie imiona ludowe i Słownik starych Siołkowic w powiecie opolskim (1960).
Był promotorem pracy doktorskiej Romana Laskowskiego pt. Derywacja rzeczowników w dialektach laskich. Wraz z żoną Marią Zarębiną opublikował książki dotyczące tajnego nauczania, takie jak Alma Mater w podziemiu: kartki z dziejów tajnego nauczania w Uniwersytecie Jagiellońskim 1941–1945 (Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1964) oraz Ne Cedat Academia: kartki z dziejów nauczania w Uniwersytecie Jagiellońskim 1939–1945 (Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1975).
Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
