Alfred Zachariewicz

Alfred Zachariewicz (urodzony 26 sierpnia 1871 we Lwowie, zmarły 11 lipca 1937 w Warszawie) był polskim inżynierem architektem, który reprezentował zarówno historyzm, jak i modernizm.

Życiorys

Był synem profesora Juliana Zachariewicza. Kształcił się w różnych szkołach średnich we Lwowie, a maturę zdał w 1890 roku. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Pod okiem ojca zdobył solidne wykształcenie w zakresie architektury, budownictwa oraz inżynierii lądowej. Po tym, jak ukończył studia, kontynuował naukę w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. Po powrocie do Lwowa krótko pracował na Politechnice. W 1903 roku, jako osoba o dużych uzdolnieniach, zdał tzw. drugi egzamin państwowy. Już na przełomie XIX i XX wieku zdobywał nagrody w konkursach architektonicznych i został wspólnikiem w firmie architektoniczno-budowlanej prowadzonej przez profesora Jana Lewińskiego. Brał aktywny udział w ważnych projektach architektoniczno-budowlanych we Lwowie, takich jak nieistniejący już pasaż Mikolascha oraz główny dworzec kolejowy, które zostały zrealizowane w stylu secesyjnym. Był również uznawanym konstruktorem budowlanym.

Wraz z Józefem Sosnkowskim założył firmę o nazwie Pierwsze Krajowe Przedsiębiorstwo Robót Żelazobetonowych. W swoim biurze projektował wiele żelbetowych mostów oraz konstrukcji dla różnych zakładów przemysłowych. Do jego osiągnięć należy m.in. budowa kesonów żelbetowych na Wiśle pod Krakowem oraz na Sole pod Oświęcimiem, a także most na Sanie w Zarzeczu koło Niska. Zaprojektował szereg monumentalnych obiektów, w tym banki, takie jak Towarzystwo Kredytowe Ziemskie we Lwowie oraz Izba Przemysłowo-Handlowa we Lwowie. Był również autorem projektu Dworca Głównego we Lwowie, kilkunastu fabryk, rzeźni, chłodni, bekoniarni, szkół, gmachów publicznych oraz domów czynszowych, a także gmachu PKO we Lwowie i gmachu głównego BGK w Warszawie oraz Drugiego Domu Techników we Lwowie. Jego osiągnięcia były doceniane w licznych polskich i zagranicznych pismach fachowych. Zachariewicz stał się jednym ze wspólników fabryki cukierniczej „Dr. Jan Rucker i Sp.” we Lwowie.

Otrzymał tytuł c.k. radcy budownictwa, a w 1908 roku został konsulem Danii we Lwowie.

W 1915 roku, po niemal rocznej okupacji Lwowa przez wojska rosyjskie, podobnie jak wielu innych Polaków, został wywieziony do Rosji. Wrócił do kraju w 1918 roku, wyczerpany fizycznie i psychicznie.