Alfred Woodcock

Alfred Woodcock (urodzony 7 września 1905, zmarły 26 lutego 2005 w Oakland, Kalifornia) był amerykańskim oceanografem i meteorologiem. Na podstawie obserwacji lotu mew, a także pomiarów temperatury i ciśnienia, odkrył dwa rodzaje ruchów konwekcyjnych poniżej warstwy chmur, które są uzależnione od siły wiatru. Oparł swoje odkrycia na:

ruchu meduz, które unoszą się pod kątem 45 stopni w lewo od kierunku wiatru,
obserwacji, że wodorosty układają się równolegle do wiatru, co jako pierwszy pokazał jako dowód istnienia cyrkulacji Langmuira w oceanie.

Pod koniec II wojny światowej brał udział w eksperymencie badającym wiatry pasatowe na Północnym Atlantyku, gdzie wykazał, że spadek temperatury w chmurach, w zależności od wysokości, mieści się pomiędzy wartościami sucho-adiabatycznymi (10 stopni na kilometr) a wilgotno-adiabatycznymi (6.5 stopnia na kilometr). Był to pierwszy eksperyment, który wskazał, że chmury mieszają się z otaczającym je powietrzem. W trakcie swoich prac oceanograficznych zauważył również, że powietrze zawiera cząstki soli. Od 1949 roku opublikował serię artykułów, w których udowodnił, że aerozole (cząstki) soli morskiej mają wpływ na powstawanie kropel deszczu oraz opadów z chmur nad oceanami. Łącznie opublikował ponad 80 artykułów naukowych, z czego ostatni w wieku 92 lat.

Obecnie jego hipoteza stanowi fundament jednego z najbardziej kontrowersyjnych sprzężeń zwrotnych związanych z ogólną zmianą klimatu. Dzieje się tak, ponieważ ilość aerozolu soli morskiej zależy od załamujących się fal, które z kolei są uzależnione od prędkości wiatru. Ilość soli morskiej w powietrzu wpływa na formowanie się chmur i opadów w obszarze wiatru pasatowego, a pokrywa chmur reguluje ziemskie albedo, co oznacza ilość promieniowania słonecznego docierającego do powierzchni ziemi. Ta ilość promieniowania bezpośrednio wpływa na temperaturę powierzchni oceanu.