Alfred Wojciech Hausner (urodzony 7 lutego 1887 w Dornbach, zmarł 8 października 1953 w Krakowie) był majorem audytorem Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 7 lutego 1887 roku w Dornbach (obecnie znanym jako Tarnawiec Stary od 1939), w rodzinie Franciszka (1845–1919) oraz Elżbiety z Beigertów (ur. 1849). Miał trzech braci: Adolfa (1870–1949), Józefa (ur. 1875) oraz Franciszka (1895–1907). W 1907 roku ukończył Gimnazjum w Podgórzu. Po zakończeniu nauki odbył służbę wojskową w armii austro-węgierskiej. W 1910 roku zdobył dyplom w szkole oficerskiej X Korpusu w Bazinie na Słowacji. Podczas I wojny światowej, w czerwcu 1916 roku, został wzięty do niewoli przez Rosjan w okolicach Łucka, a zwolniono go w lipcu 1918 roku. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. 20 września 1920 roku zatwierdzono go w stopniu kapitana, z datą 1 kwietnia 1920, w Korpusie Sądowym, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. W tym czasie pełnił służbę w Prokuraturze Wojskowej Okręgu Generalnego Kraków.
Awansował do stopnia kapitana w korpusie oficerów zawodowych sądowych, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919. W kolejnych latach pełnił funkcję sędziego w sądach wojskowych. W 1923 roku był sędzią w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr V w Krakowie, a w 1928 roku sędziował w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Krakowie. Został awansowany do rangi majora audytora z datą starszeństwa 1 stycznia 1931. W latach 1929–1932 był kierownikiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Łomży. 14 listopada 1932 roku Prezydent RP powołał go na stanowisko sędziego orzekającego w wojskowych sądach, a minister spraw wojskowych przeniósł go do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie na to samo stanowisko.
Jako przewodniczący trybunału doraźnego w WSO w Krakowie, 7 lutego 1936 roku wydał wyrok skazujący na karę śmierci dla dezertera z 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej, Szczepana Grendę, oskarżonego o zamordowanie inż. Stefana Dyljona w Tatrach 7 stycznia 1936 roku.
Po wybuchu II wojny światowej, w trakcie kampanii wrześniowej, był majorem audytorem tarnopolskiej Ekspozytury WSO nr VI we Lwowie. Po ewakuacji do rejonu Monasterzyska-Tarnopol, 18 września 1939 roku został internowany w Rumunii w Târgoviște. 8 lutego 1941 roku wpadł w ręce Niemców. Był przetrzymywany w oflagach: X A Sandbostel, VI E Dorsten oraz VI B Dössel. Po wyzwoleniu w 1945 roku przebywał do lipca 1946 roku w Polskim Obozie Wojskowym „Dössel” w Westfalii, a następnie powrócił do Polski.
Zmarł 8 października 1953 roku i został pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kwatera VII-zach-4).
Od 1918 roku był mężem Heleny z Krasuskich, z którą doczekał się dwóch synów: Zbigniewa (1919–1954) oraz Andrzeja (1924–1944).
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)
Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
