Alfred Lothar Wegener (urodzony 1 listopada 1880 w Berlinie, zmarły w listopadzie 1930 na Grenlandii) był niemieckim geofizykiem, który współczesnie znany jest przede wszystkim dzięki swojej teorii wędrówek kontynentów, znanej również jako teoria Wegenera.
Życiorys
Alfred Lothar Wegener był najmłodszym z pięciorga dzieci w rodzinie pastora. Jego ojciec, Richard Wegener (1843–1917), był teologiem oraz nauczycielem języków starożytnych w Gymnasium zum Grauen Kloster w Berlinie. Jeden z jego braci, Paul Wegener, został aktorem.
Po ukończeniu szkoły średniej, od 1900 do 1904 roku studiował fizykę, meteorologię i astronomię w Berlinie, Heidelbergu oraz Innsbrucku. Doktoryzował się z astronomii w 1905 roku pod opieką Juliusa Bauschingera na Uniwersytecie w Berlinie. W tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w nowo utworzonym Obserwatorium Aeronautycznym (Königlich-Preußische Aeronautische Observatorium) w Lindenberg, niedaleko Beeskow. W latach 1906–1908 uczestniczył w duńskiej wyprawie na Grenlandię, prowadzonej przez Ludviga Myliusa-Erichsena. Po powrocie został „privatdozentem” oraz wykładowcą meteorologii, astronomii praktycznej i fizyki kosmicznej na Uniwersytecie Philipsa w Marburgu. W latach 1909/10 pracował nad swoją książką „Thermodynamik der Atmosphäre” (Termodynamika atmosfery), w której zawarł m.in. wyniki swoich badań na Grenlandii.
Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej opublikował pracę na temat wędrówki kontynentów, bazując na analizie linii brzegowej kontynentów znajdujących się po obu stronach Atlantyku, chociaż nie potrafił wyjaśnić mechanizmu dryfu. Po wojnie skierował swoje zainteresowania w stronę meteorologii.
W 1919 roku Wegener objął stanowisko szefa Oddziału Badań Meteorologicznych w Deutsche Seewarte w Hamburgu, co spowodowało przeprowadzkę rodziny Wegenerów do tego miasta. W 1921 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym na nowo utworzonym Uniwersytecie w Hamburgu. Trzy lata później, w 1924 roku, uzyskał samodzielną katedrę z zakresu meteorologii i geofizyki na Uniwersytecie Karola i Franciszka w Grazu w Austrii. Tam skupił swoje zainteresowania na fizyce i optyce atmosfery, jak również badaniach trąb powietrznych oraz cyklonów. Dzięki pasji do sportów balonowych stał się pionierem badań mas powietrza przy użyciu balonów meteorologicznych. Jego wykłady z termodynamiki atmosfery stały się klasycznym podręcznikiem w pierwszej połowie XX wieku.
Po zakończeniu I wojny światowej Wegener uczestniczył w trzech ekspedycjach na Grenlandię, gdzie badał cyrkulację powietrza w regionach polarnych. Dokonał wielu cennych obserwacji glacjologicznych. Zginął podczas ostatniej z tych ekspedycji w trakcie burzy śnieżnej.
Dzieła
- Thermodynamik der Atmosphäre (1911)
- Die Entstehung der Kontinente und Ozeane (1915)
- Die Klimate der geologischen Vorzeit (1924, wraz z W. von Köppenem)
- Mit Motorboot und Schlitten in Grönland (1930)
