Alfred Wallner

Alfred Maksymilian Karol Wallner

Alfred Maksymilian Karol Wallner, znany także jako „Kowal” i „Bandera” (urodzony 10 marca 1893 roku w Samborze, zmarł 30 czerwca 1948 roku w Opolu) był podpułkownikiem łączności w Wojsku Polskim, II-wiceprezesem Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku oraz działaczem na rzecz niepodległości.

Życiorys

Wallner przyszedł na świat 10 marca 1893 roku w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, jako syn Franciszka i Albiny. Kształcił się w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów w Bąkowicach koło Chyrowa. W 1911 roku wstąpił do Polowych Drużyn Sokolich.

W sierpniu 1914 roku dołączył do 2 pułku piechoty Legionów Polskich, a 24 czerwca został mianowany chorążym łączności. 1 listopada 1916 roku awansował na podporucznika i objął stanowisko zastępcy komendanta Oddziału Telefonicznego Komendy LP. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, dowodząc I plutonem w kompanii telegraficznej. Został aresztowany i osądzony przez Austriaków po nieudanej próbie przejścia części korpusu pod Rarańczą (15–16 lutego 1918). Po cesarskiej abolicji 2 października 1918 roku odzyskał wolność.

31 października 1918 roku przyjęto go do Wojska Polskiego z byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego, z potwierdzeniem stopnia podporucznika. 1 sierpnia 1919 roku objął dowództwo II batalionu telegraficznego w Puławach, a 1 grudnia 1919 roku awansował na kapitana. W tym czasie służył w Oddziale IIIa Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Na podstawie Ordre de Bataille wojsk łączności i formacji telefonicznych z datą 1 i 25 kwietnia 1920 pełnił obowiązki szefa łączności 4 Armii. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora w Korpusie Wojska Łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich, a następnie objął funkcję szefa łączności 3 Armii.

1 maja 1921 roku został przeniesiony do II Batalionu Zapasowego Telegraficznego w Grudziądzu, gdzie pełnił rolę zastępcy dowódcy batalionu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 21. lokatę w korpusie oficerów łączności. Od 20 października 1922 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 3 pułku łączności w Grudziądzu. W marcu 1924 roku został przydzielony do Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu jako dowódca batalionu szkolnego. W czerwcu 1924 roku przeszedł do 1 pułku łączności w Zegrzu, gdzie zajmował stanowisko kwatermistrza. W czerwcu 1926 roku został przeniesiony do 7 samodzielnego batalionu łączności w Poznaniu jako pełniący obowiązki dowódcy batalionu. 12 kwietnia 1927 roku prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z datą 1 stycznia 1927 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności. Po awansie potwierdzono jego stanowisko dowódcy batalionu. W 1929 roku jednostka, którą dowodził, została przeformowana w 7 batalion telegraficzny. Z dniem 16 listopada 1932 roku przydzielono go na pięciomiesięczny kurs informacyjny dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Od 1 kwietnia 1934 roku był do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów na sześć miesięcy, podczas których pełnił funkcję naczelnika Wydziału Technicznego Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Wilnie. 30 września 1934 roku przeszedł do rezerwy, pozostając jednocześnie w rezerwie w 7 batalionie telegraficznym.

Od 1 października 1934 roku do września 1939 roku pełnił funkcję dyrektora Okręgu Poczt i Telegrafów w Poznaniu, łącząc ją z obowiązkami prezesa Okręgu Pocztowego Przysposobienia Wojskowego w Poznaniu.

W okresie niemieckiej okupacji oraz podczas powstania warszawskiego służył w Oddziale V Komendy Głównej Armii Krajowej, gdzie był kierownikiem działu Odtwarzania Sił Zbrojnych. Po kapitulacji powstania trafił do niewoli niemieckiej, przebywając w Oflagu II C Woldenberg.

Alfred Wallner zmarł 30 czerwca 1948 roku w Opolu, w niejasnych okolicznościach, będąc zatrzymanym przez funkcjonariuszy Bezpieczeństwa Publicznego. Został pochowany na cmentarzu w Opolu, a później ekshumowany i przeniesiony do grobu rodzinnego na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.

Życie prywatne

Alfred Wallner był żonaty z Kazimierą z Kłodzianowskich (ur. 2 kwietnia 1893 roku), z którą miał czworo dzieci: Daniłę (ur. 27 marca 1918 roku w Samborze), Zbigniewa (ur. 19 sierpnia 1920 roku w Kielcach, zm. 15 sierpnia 1932 roku), Jerzego (ur. 19 kwietnia 1924 roku w Grudziądzu) oraz Alfreda Marię (ur. 1946 roku).

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 roku „za zasługi w służbie pocztowo-telekomunikacyjnej”
Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy „za czyny orężne w bojach Legionów Polskich”)
Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 roku

Przypisy

Bibliografia

Wallner Alfred. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12965 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-10].
XII Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1905. Przemyśl: Nakładem Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, 1905.
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.
Zbigniew Wiśniewski: Wojska łączności w latach 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-87103-44-6.
Marek Zajączkowski: Wielkopolskie oddziały wojsk łączności 1919–1939. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania, 2015. ISBN 978-83-77-68-116-9.