Alfred von Koudelka

Alfred Freiherr von Koudelka (urodzony 21 marca 1864 w Großwardein, zmarł 1 lipca 1930 w Bad Hall) był oficerem w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w stopniu wiceadmirała oraz uczestnikiem I wojny światowej.

Życiorys

W 1882 roku zakończył edukację w Akademii Marynarki w Fiume i rozpoczął swoją służbę w Cesarsko-Królewskiej Marynarce Wojennej. Jego pierwszym przydziałem była korweta SMS „Erzherzog Friedrich”, na której odbył rejs do Ameryki Południowej i Północnej. W latach 1883-1886 ponownie studiował w Akademii, zdobywając w 1887 roku stopień porucznika marynarki (niem. Linienschiff-fähnrich). W 1890 roku objął dowództwo kursu oficerskiego w bazie marynarki w Poli i w tym samym roku awansował na kapitana marynarki (niem. Linienschiffsleutnant). W 1897 roku, podczas wojny grecko-tureckiej, jako oficer torpedowca SMS „Blitz” uczestniczył w blokadzie morskiej Krety. Po zakończeniu manewrów został przydzielony do Departamentu Marynarki Wojennej w Wiedniu, gdzie pracował nad historią Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine. W latach 1899-1900 brał udział w rejsie do Chin na pokładzie krążownika pancernopokładowego SMS „Kaiserin Elisabeth”, pełniąc funkcję opiekuna kadetów z Akademii Marynarki. Po powrocie z Azji został przydzielony do Wydziału Techniki Morskiej Departamentu Marynarki, gdzie zajmował się opracowywaniem map dna Morza Śródziemnego. W latach 1905-1906 dowodził okrętem SMS „Taurus”, biorąc udział w manewrach w Lewancie. W 1909 roku, w stopniu komandora porucznika (niem. Fregattenkapitän), objął dowództwo nad krążownikiem pancernopokładowym SMS „Szigetvár”. W 1911 roku został tymczasowo przeniesiony do Departamentu Marynarki, a rok później awansował na stopień komandora (niem. Linienschiffskapitän) i objął dowództwo nad pancernikiem SMS „Erzherzog Ferdinand Max”, a następnie nad pancernikiem SMS „Zrínyi”. W 1913 roku awansował na stopień kontradmirała (niem. Kontreadmiral) i został komendantem okręgu Triest Marynarki Wojennej. Po wybuchu I wojny światowej objął dowództwo 187. Brygady Piechoty, której celem była ochrona wybrzeża w przypadku przystąpienia Włoch do wojny przeciwko Austro-Węgrom. W 1915 roku był odpowiedzialny za utworzenie flotylli lagunowej, która odegrała kluczową rolę w XII bitwie nad Isonzo w październiku 1917 roku. 16 listopada 1917 roku awansował na wiceadmirała (niem. Vizeadmiral).