Sir Alfred Tennyson
Sir Alfred Tennyson (urodzony 6 sierpnia 1809 w Somersby, zmarły 6 października 1892 w Aldworth) był najważniejszym poetą postromantyzmu wiktoriańskiego, który otrzymał tytuł „poeta laureatus”.
Życiorys
Alfred Tennyson przyszedł na świat we wsi w hrabstwie Lincolnshire jako syn ubogiego duchownego. Od najmłodszych lat, wychowując się z jedenaściorgiem rodzeństwa, doświadczał problemów związanych z alkoholizmem ojca oraz jego zaburzeniami psychicznymi. Już jako nastolatek pisał wiersze wspólnie z dwoma starszymi braćmi, Charlesem i Frederickiem, a w wieku 17 lat opublikował z nimi wspólny zbiór poezji, który był utrzymany w stylu bajronowskim.
Uczył się w szkole w Louth, a potem studiował w Trinity College w Cambridge, gdzie dołączył do tajnego stowarzyszenia dyskusyjnego – Cambridge Apostles. Tam poznał swojego najlepszego przyjaciela, Arthura Henry’ego Hallama, co miało istotny wpływ na jego twórczość i życie osobiste.
W 1830 roku Tennyson opublikował pierwszy zbiór swoich wierszy – Poems, Chiefly Lyrical, w którym znalazły się między innymi poematy Claribel i Mariana. Mimo że krytycy uznali te utwory za zbyt sentymentalne, przyczyniły się one do wzrostu popularności młodego poety i zwrócenia uwagi znanego poety Coleridge’a.
W 1831 roku zmarł jego ojciec, George Clayton Tennyson, który wymusił na Alfredzie rezygnację ze studiów, co zmusiło go do powrotu do rodzinnej wsi, gdzie przez następne 6 lat pomagał matce w wychowaniu licznego rodzeństwa. W tym czasie Hallam zaręczył się z młodszą siostrą Tennysona, Emilią.
W 1833 roku Tennyson wydał kolejny zbiór poezji, w którym znalazła się najsłynniejsza jego ballada – Pani z Shalott (w pierwszej wersji). Utwór ten spotkał się z licznymi, krytycznymi recenzjami, co zniechęciło go do pisania na dziesięć lat. W tym samym roku zmarł Hallam, co pogłębiło jego rozpacz. Niedługo potem przeprowadził się do Essex, gdzie stracił większość swojego majątku, niefortunnie inwestując w produkcję rzeźb kościelnych.
W 1842 roku wydał dwa tomy poezji: jeden zawierający wcześniej opublikowane utwory, a drugi z zupełnie nowymi tekstami. Tym razem krytycy byli przychylni, co szybko przyniosło mu uznanie i sławę. Szczyt kariery osiągnął w 1850 roku, kiedy to został uhonorowany tytułem „poeta laureatus” (Poet Laureate), pełniąc tę funkcję aż do swojej śmierci. W tym roku napisał też In Memoriam A.H.H., elegię poświęconą zmarłemu Arthurowi Hallamowi, uważaną za jeden z jego najdoskonalszych utworów. W tym samym roku ożenił się z dawną przyjaciółką z dzieciństwa, Emily Sellwood, z którą miał dwóch synów – Hallama i Lionela (Hallam został drugim gubernatorem generalnym Australii).
Alfred Tennyson był obok Roberta Browninga jednym z najwybitniejszych twórców monologów dramatycznych. Do jego znanych utworów z tego gatunku należą Ulisses, Oenone oraz Święty Szymon Słupnik. W 1884 roku królowa Wiktoria, będąca wielką admiratorką jego twórczości, nadała mu tytuł szlachecki jako pierwszemu w historii poecie.
Tennyson tworzył niemal do końca swojego życia. W ostatnim okresie jego twórczości powstały dramaty: Queen Mary, The Cup, Harold oraz Becket, które nie były jednak szczególnie udane. Zmarł 6 października 1892 roku i został pochowany w Westminster Abbey.
Najważniejsze utwory
Inspiracje
Odwołania do twórczości Tennysona oraz fragmenty jego utworów często pojawiają się w powieściach Agathy Christie (np. w Zwierciadło pęka w odłamków stos).
W grze RPG Mass Effect postać żołnierza o imieniu Ashley Williams jest zafascynowana dziełami Tennysona. W rozmowach wspomina, że czytała jego utwory swojemu ojcu przed jego misją oraz przed snem.
