Alfred Tauber (urodzony 5 listopada 1866 roku w Bratysławie, zmarł w 1942 roku w Terezínie) był słowackim matematykem.
Życiorys
W 1884 roku rozpoczął naukę na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie jego głównym zainteresowaniem była matematyka, jednakże studiował również wiele innych dziedzin, w tym fizykę, filozofię oraz ekonomię polityczną. Podjął się pisania doktoratu pod okiem Gustava von Eschericha, a także był mocno inspirowany przez Emila Weyra. W 1888 roku obronił swoją rozprawę doktorską zatytułowaną Über einige Sätze der Gruppentheorie na Uniwersytecie Wiedeńskim. Chociaż Tauber zamierzał opublikować swoje badania, ostatecznie nigdy to nie miało miejsca. Kontynuował naukę w Wiedniu, aż do uzyskania habilitacji. W 1891 roku przedstawił dysertację Über den Zusammenhang des rellen und imaginären Teiles einer Potenzreihe, która ukazała się jako 40-stronicowy artykuł w Monatsh. Math. Phys. w tym samym roku. Po tym wydarzeniu rozpoczął pracę jako wykładowca w Wiedniu, ucząc o teorii szeregów, szeregach trygonometrycznych oraz teorii potencjału. Publikował prace takie jak: Über die Neumann’sche Methode des arithmetischen Mittels (1894), Über das Poisson’sche und das demselben conjugierte Integral (1895), Über die Newton’sche Näherungsmethode (1895) oraz Druckfehlerberichtigung: über das Poisson’sche und das demselben conjugierte Integral (1895). W 1895 roku zaczął wykładać matematykę w ubezpieczeniach, co nie było jego pasją, ale robił to z powodów finansowych jako pracownik naukowy. W 1899 roku zyskał dodatkowe wynagrodzenie dzięki wykładom z matematyki ubezpieczeniowej na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu. W 1901 roku uzyskał tytuł Honorardozent na tej uczelni. Mimo to, głównym źródłem dochodu Taubera była praca jako główny matematyk w wiedeńskim towarzystwie ubezpieczeniowym Phönix.
W 1897 roku udowodnił twierdzenie odwrotne do twierdzenia Abela. W związku z tym G.H. Hardy i J.E. Littlewood wprowadzili termin tauberowski dla grupy podobnych twierdzeń odwrotnych. W przeciwieństwie do twierdzeń abelowskich, twierdzenia tauberowskie są efektywne. Tauber badał także równania różniczkowe oraz analizował zagadnienia związane z funkcją gamma.
Zmarł 26 lipca 1942 roku w obozie koncentracyjnym w Theresienstadt.
Bibliografia
A. Tauber, Ein Satz aus der Theorie der unendlichen Reihen, Monatsh. Math. u. Phys. 8 (1897), 273–277.
Linki zewnętrzne
John J. O’Connor; Edmund F. Robertson: Alfred Tauber w MacTutor History of Mathematics archive (ang.) [dostęp 2021-10-25].
