Alfred Storch (urodzony 4 kwietnia 1888 roku w Hamburgu, zmarł 2 lutego 1962 roku w Münsingen) był niemieckim lekarzem psychiatrą.
Życiorys
Był synem lekarza Jonasa Alexandra Storcha oraz Fanny, z domu Philipp. Uczęszczał do gimnazjum (Gelehrtenschule Johanneum) w Hamburgu. Jego studia medyczne odbyły się na Uniwersytetach w Monachium, Fryburgu, Bonn oraz Heidelbergu. Stopień doktora medycyny uzyskał 13 grudnia 1912 roku na podstawie rozprawy Aussageversuche als Beitrag zur Psychologie manischer und depressiver Zustände, którą przygotował pod kierunkiem Franza Nissla. W Heidelbergu współpracował z Karlami Jaspers i Arthurem Kronfeldem. Od 1919 roku był asystentem w klinice psychiatrycznej Uniwersytetu w Tybindze. W 1927 roku przeniósł się do kliniki Roberta Sommera w Gießen, a w następnym roku uzyskał habilitację.
Z powodu swojego żydowskiego pochodzenia, w 1933 roku stracił posadę i emigrował do Szwajcarii, gdzie od 1934 do 1954 roku pracował u Maxa Müllera w kantonalnym zakładzie psychiatrycznym w Münsingen. W 1950 roku uzyskał habilitację w Bonn na podstawie rozprawy dotyczącej zagadnień związanych z psychiatrią i filozofią. W 1958 roku został profesorem tytularnym na Uniwersytecie w Gießen.
Wybrane prace
- Das archaisch-primitive Erleben und Denken der Schizophrenen. Berlin: J. Springer, 1922.
- Über das archaische Denken in der Schizophrenie. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 78, s. 500-511, 1922.
- Die Welt der beginnenden Schizophrenie und die archaische Welt. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 127, s. 799-810, 1930.
- Zur Psychogenese und Psychotherapie der Schizophrenie. Thieme, 1954.
- Beiträge zum Verständnis des schizophrenen Wahnkranken. Springer-Verlag, 1959.
Bibliografia
Marion Grimm: Alfred Storch (1888–1962): Daseinsanalyse und anthropologische Psychiatrie (= Arbeiten zur Geschichte der Medizin in Gießen. Bd. 36). Gießen 2004.
