Alfred Stock (urodzony 16 lipca 1876 roku w Gdańsku, zmarły 12 sierpnia 1946 roku w Aken) był niemieckim chemikiem specjalizującym się w dziedzinie chemii nieorganicznej.
Studia chemiczne odbył na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie w 1899 roku uzyskał doktorat. W 1904 roku habilitował się, a w 1907 roku otrzymał zlecenie od pruskiego ministra kultury na uruchomienie Instytutu Chemii Nieorganicznej w powstającej wtedy TH Breslau (obecnie Politechnika Wrocławska). Równocześnie kontynuował pracę w Berlinie. W 1909 roku objął stanowisko profesora we Wrocławiu. Jest znany głównie z pionierskich badań nad wodorkami, w tym borowodorem, oraz związkami krzemu. Jako pierwszy uzyskał metaliczny beryl w wyniku elektrolizy mieszaniny fluorków sodu i berylu. Wprowadził do chemii termin ligand, który jest kluczowy dla związków kompleksowych. W wyniku badań dotyczących wrażliwości organizmu na związki rtęci, od 1923 roku zmagał się z chronicznym zatruciem rtęcią. Udoskonalił techniki laboratoryjne stosowane w badaniach nad tym toksycznym pierwiastkiem i postulował wyeliminowanie jego związków z materiałów stomatologicznych, co w początkowej fazie zostało zignorowane.
W 1926 roku został członkiem Leopoldiny. W tym samym roku rozpoczął pracę w TH Karlsruhe, gdzie pełnił funkcję rektora w roku akademickim 1929/1930. W 1936 roku przeszedł na emeryturę z powodów zdrowotnych. W 1943 roku przeniósł się do Cieplic Śląskich-Zdroju (wówczas Bad Warmbrunn), które musiał opuścić pod koniec lutego 1945 roku z powodu działań wojennych i dotarł do Aken, gdzie zmarł po zakończeniu wojny.
Przypisy
