Alfred Staszewicz (ur. 30 stycznia 1896 w Mokrej Dąbrowie, w pobliżu Pińska, zm. 20 października 1973 w Wiedniu) był polskim szermierzem, żołnierzem oraz olimpijczykiem z Igrzysk w Berlinie w 1936 roku.
Życiorys
Był synem Piotra oraz Alicji z rodziny Skimrutów, pochodząc z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w szkołach w Wilnie i Warszawie. W 1914 roku został wcielony do Armii rosyjskiej, gdzie rozpoczął swoją przygodę z szermierką. W 1915 roku ukończył tam szkołę oficerską, uzyskując stopień młodszego oficera. W 1917 roku przybył do Francji, gdzie wstąpił do Armii Hallera i awansował na kapitana. Jeszcze w tym samym roku odniósł poważne rany w trakcie działań wojennych. Po wojnie postanowił pozostać we Francji, gdzie został zawodnikiem klubu Cercle Hoche-Anjou. Jako jedyny Polak uczestniczył w Igrzyskach krajów sprzymierzonych w 1919 roku. W 1928 roku pokonał mistrza olimpijskiego w szpadzie, Luciena Gaudina. W końcu lat dwudziestych, z powodu problemów finansowych, zrezygnował z szermierki, jednak w 1936 roku powrócił do sportu, zostając powołanym do kadry na igrzyska olimpijskie w Berlinie. Podczas tych igrzysk wziął udział w drużynowym turnieju szpadzistów, gdzie wystąpił w meczu przeciwko reprezentacji Portugalii, jednak nie odniósł sukcesu. Polska drużyna (w składzie: Antoni Franz, Roman Kantor, Rajmund Karwicki, Kazimierz Szempliński oraz Teodor Zaczyk) zajęła miejsca 5-8. Po igrzyskach olimpijskich pozostał we Francji, a po II wojnie światowej kontynuował swoją karierę w szermierce. W dniach 5-7 grudnia 1946 roku wziął udział w międzynarodowych zawodach w Wiedniu, gdzie w turnieju indywidualnym odniósł zwycięstwo.
Przypisy
Bibliografia
Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 547-548. ISBN 978-83-64864-22-3.
