Alfred Sofka (ur. 1 lutego 1921 w Czechowicach-Dziedzicach, zm. 1 lutego 1945 pod Podgajami) był oficerem oraz uczestnikiem II wojny światowej, służącym w ludowym Wojsku Polskim. Otrzymał order Virtuti Militari.
Życiorys
Był synem kolejarza Józefa Sofki. Jego edukacja została przerwana przez wybuch wojny, kiedy to uczęszczał do technicznej szkoły zawodowej. W wyniku wydarzeń wojennych, wraz z matką Anastazją oraz bratem Emilem, znalazł się na terytorium Związku Radzieckiego. Rodzina została zesłana na Syberię, do Jakucji, gdzie musieli pracować jako robotnicy leśni, aby się utrzymać. Matka nie zdołała przetrwać trudnych warunków życia i zmarła na Syberii. W maju 1943 roku, jako ochotnik, wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRR. Został wcielony do 3 Pułku Piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, który był częścią 1 Armii Wojska Polskiego. W tym samym czasie jego brat Emil także dołączył do ludowego Wojska Polskiego.
Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu i uzyskaniu stopnia chorążego, objął dowództwo plutonu. W 3 pułku, gdzie jako podporucznik dowodził kompanią, przeszedł szlak bojowy przez ziemie polskie, który zakończył się pod Podgajami. Brał udział w zdobywaniu przyczółków na Wiśle oraz w walkach o wyzwolenie Warszawy spod okupacji niemieckiej. Uczestniczył również w uroczystej defiladzie, która odbyła się 20 stycznia 1945 roku w Warszawie. Poległ 1 lutego 1945 roku w starciu z armią niemiecką w rejonie miejscowości Podgaje, a 32 żołnierzy z jego jednostki zostało wziętych do niewoli. Jeńcy, 2 lutego 1945 roku, po brutalnych torturach, zostali zamordowani przez Niemców z Waffen-SS.
Awanse
chorąży (1943)
podporucznik (1944)
Ordery i odznaczenia
Virtuti Militari V klasy (pośmiertnie)
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.
