Alfred Šerko
Alfred Šerko (ur. 16 lipca 1879 w Cerknicy, zm. 14 stycznia 1938 w Lublanie) był słoweńskim lekarzem neurologiem oraz psychiatra, pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Lublańskiego. Był ojcem Alfreda Šerki młodszego (1910–1948), który był lekarzem i speleologiem.
Życiorys
Alfred był synem kupca Franca Šerki oraz jego żony Zofii z domu Obreza. Uczył się w gimnazjum w Lublanie, a od 1897 roku kształcił się w zakresie filozofii na Uniwersytecie Wiedeńskim. Po uzyskaniu tytułu doktora filozofii w 1903 roku, rozpoczął studia medyczne. Wcześniej, pod wpływem prac Kraffta-Ebinga i Freuda, zainteresował się psychiatrią, a swoją wiedzę pogłębiał u Erwina Stransky’ego. Tytuł doktora medycyny uzyskał w 1909 roku, a następnie przez pewien czas uzupełniał swoją wiedzę w Monachium w klinice Emila Kraepelina. W latach 1912–1914 był asystentem w klinice neurologicznej Wagnera-Jauregga. W 1914 roku osiedlił się w Trieście. W 1917 roku został powołany na front, gdzie pełnił rolę lekarza wojskowego w Galicji i Karpatach, a później kierował oddziałem psychiatrycznym w szpitalu garnizonowym w Grazu. W 1919 roku uzyskał habilitację w dziedzinie psychiatrii na Uniwersytecie Karola.
Alfred był profesorem neuroanatomii i neurofizjologii, a w latach 1930–1932 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Lublańskiego. Jako psychiatra zajmował się różnymi zagadnieniami, w tym problematyką symulacji chorób psychicznych, a podczas pracy w klinice Kraepelina rozwijał koncepcję parafrenii. W klinice Wagnera-Jauregga badał guzy rdzenia kręgowego. W 1913 roku, opierając się na własnych doświadczeniach, przedstawił klasyczny opis właściwości halucynogennych meskaliny, który był cytowany m.in. przez Jaspersa. Z biegiem czasu odrzucił psychoanalizę jako metodę terapeutyczną oraz sprzeciwiał się ideom eugeniki negatywnej. Był także autorem szkiców literackich i filozoficznych publikowanych w czasopiśmie „Ljubljanski zvon”.
Po jego śmierci poeta Igo Graden napisał wiersz zatytułowany V opombo Alfredu Šerku.
Wybrane prace
- Im Mescalinrausch. Jahrbücher für Psychiatrie und Neurologie 33, s. 355–366, 1913
- Einiges zur Diagnostik der Rückenmarkgeschwülste. 1913
- Ueber akute paraphrene Angstpsychose. 1919
- Über Simulation von Geistesstörung. Jahrbücher für Psychiatrie und Neurologie 39, s. 213–321, 1919
- Ein Fall von familiärer periodischer Lähmung (Oddo-Audibert). Wiener klinische Wochenschrift 32 (47), s. 1138–1140, 1919
- Über einen eigenartigen Fall von Geistesstörung. 1919
- Die Involutionsparaphrenie. 1919
- Ali naj se da na prosto, da se sme uničiti življenje, ki je postalo življenja nevredno?. Društvo Pravnik, 1921
- Živčevje človeka, za zdravnike in medicince. V Ljubljani: Zvezna tisk in knjigarna, 1924/1925
- O psihoanalizi. Tiskovna zadruga, 1934.
