Alfred Schulze-Hinrichs
Alfred Schulze-Hinrichs (urodzony 6 listopada 1899 w Lipsku, zmarły 23 czerwca 1972) był oficerem niemieckiej marynarki wojennej Kriegsmarine, który osiągnął stopień komandora i służył w czasie II wojny światowej.
Życiorys
W latach 1930–1932, w stopniu porucznika marynarki, a następnie kapitana marynarki, dowodził torpedowcem „Albatros”. W latach 1932–1933 był dowódcą torpedowca „Seeadler”, a w 1933 objął dowództwo nad torpedowcem „Leopard”.
W trakcie II wojny światowej, od 28 sierpnia 1939, w stopniu komandora porucznika (Fregatenkapitän), dowodził niszczycielem „Erich Koellner”. Wziął udział w inwazji na Norwegię w kwietniu 1940 oraz w bitwach morskich pod Narwikiem. W drugiej bitwie, 13 kwietnia 1940, jego okręt został zatopiony przez brytyjskie jednostki u wybrzeży fiordu Ofot. Schulze-Hinrichs trafił do niewoli norweskiej i przebywał w obozie jenieckim Skorpa (jako najstarszy niemiecki oficer), aż do uwolnienia po zajęciu Norwegii przez Niemców w czerwcu 1940 roku.
Od listopada 1940 roku dowodził 6 Flotyllą Niszczycieli. Między innymi, w dniach 18-22 maja 1941 roku, na niszczycielu „Hans Lody” prowadził eskortę pancernika „Bismarck” oraz krążownika „Prinz Eugen” w trakcie ich rejsu z Gdyni do rejonu Trondheim, przed ich korsarskim rejsem na Atlantyk.
Następnie awansował na stopień komandora (Kapitän zur See). Po ataku na ZSRR, 6 Flotylla operowała w północnej Norwegii oraz Arktyce. 1 maja 1942 roku Schulze-Hinrichs dowodził 6 Flotyllą w akcji przeciwko konwojowi QP-11 na Morzu Barentsa; jego okręt flagowy „Hermann Schoemann” został następnego dnia samozatopiony w wyniku uszkodzeń zadanych przez brytyjskie okręty. Dowodził 6 Flotyllą aż do kwietnia 1943 roku.
Pod koniec wojny, w 1945 roku, kierował obroną morską obszaru Narwiku.
W 1950 roku był jednym z 15 ekspertów, którzy opracowali memorandum Himmeroder dotyczące powojennej remilitaryzacji Niemiec Zachodnich, które stało się podstawą do utworzenia Bundeswehry.
Był autorem kilku podręczników marynarskich oraz prac dotyczących tematyki wojenno-morskiej, w tym biografii admirała Tirpitza, Grossadmiral Alfred von Tirpitz (1958).
Odznaczenia, m.in.
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (15 czerwca 1943)
- Złoty Krzyż Niemiecki (21 stycznia 1942) (Deutsches Kreuz in Gold)