Alfred Ruebenbauer (urodzony 13 października 1894 roku w Samborze, zmarł w 1977 roku w Ludwigsburgu) był polskim inżynierem oraz architektem, a także podchorążym i żołnierzem podczas I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Życiorys
Był synem Włodzimierza i Janiny Sang. Ukończył szkołę powszechną oraz gimnazjum we Lwowie. W 1914 roku został powołany do wojska, gdzie służył na froncie wschodnim aż do 1918 roku. Zanim wojna dobiegła końca, wstąpił do I Brygady Legionów Polskich i uczestniczył w obronie Lwowa.
Po wojnie podjął studia na kierunku architektury na Politechnice Lwowskiej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej walczył w 205 Pułku Piechoty, biorąc udział w bitwie pod Zadwórzem. Z powodu trudnej sytuacji politycznej aż do 1924 roku pozostał w wojsku, w tym przez cały rok na froncie. Po zakończeniu służby wojskowej dokończył studia, zdobywając tytuł inżyniera architekta.
W 1926 roku zdał techniczny egzamin państwowy, co pozwoliło mu uzyskać uprawnienia budowlane. Następnie pracował jako kierownik budowy sanatorium w Krynicy oraz budynków mieszkalnych. W kolejnych latach pełnił funkcję kierownika budów fabryk w Lwowie, Kałuszu, Kropiwnikach i Stebniku, a później awansował na kierownika robót fortyfikacyjnych we Lwowie.
Od połowy lat 30. XX wieku, aż do wybuchu II wojny światowej, nadzorował wszystkie budowy we Lwowie i był wykładowcą-profesorem w technicznej szkole wyższej. Podczas wojny pozostał w Lwowie, gdzie pod radziecką okupacją kierował urzędem inwentaryzującym wszystkie budowy. W czasach niemieckiej okupacji pracował jako inżynier w Wyższym Urzędzie Technicznym w Lwowie oraz Krakowie.
W 1944 roku, wraz z żoną i dwiema córkami, został deportowany do Niemiec, gdzie córki zostały rozdzielone od rodziców (starsza nie przeżyła wojny). Początkowo pełnił funkcję szefa prac naprawczych w UNRRA.
W 1945 roku, z inspiracji Witolda Skuby, założył szkołę techniczną w obozie dla uchodźców w Aschaffenburgu. Po likwidacji obozu w 1946 roku szkoła została połączona z Polską Wyższą Szkołą Techniczną w Esslingen.
W nowej placówce prowadził zajęcia z geometrii wykreślnej, projektowania oraz budownictwa. W kolejnych latach był szefem komisji egzaminacyjnej dla zawodów budowlanych w Ludwigsburgu oraz rektorem polskiej szkoły wyższej w Esslingen i Ludwigsburgu, które były finansowane przez United Nations Relief and Rehabilitation Administration (UNRRA), a później przez International Refugees Organization (IRO).
Po utworzeniu RFN pracował w administracji niemieckiej. W następnych latach pełnił funkcję kierownika magazynu w Luitpoldkaserne oraz kontrolera centrów handlowych. Po prawie dwóch latach bez pracy, w 1954 roku, został zatrudniony w amerykańskim biurze inżynieryjnym w RFN oraz dołączył do zespołu SACOM Engineur Real Estate Survey Team.
Przez blisko dwadzieścia lat był związany z Ogniskiem Zbiorczego III Okręgu Zjednoczenia Polskich Uchodźców, a następnie z Ogniskiem ZPU w Ludwigsburgu. Pełnił m.in. funkcję prezesa Okręgu III ZPU w Ludwigsburgu oraz zastępcy delegata do Międzynarodowej Organizacji Uchodźców. Był również członkiem Komisji dla Spraw Szkolnych i Oświatowych przy ZPU, a także delegatem ZPU do ZPUW. Zmarł między czerwcem a lipcem 1977 roku w Ludwigsburgu.
Odznaczenia
- Krzyż Obrony Lwowa.
- Krzyż Niepodległości (1933).
- Krzyż Okrągły I Brygady.
- Medal Pamiątkowy 205 Pułku Artylerii Polowej.
Przypisy
