Alfred Pokultinis, znany także jako Alfred Karczewski lub Alfred Sadowski, posługujący się pseudonimami Fon oraz Technik, urodził się 7 maja?/20 maja 1910 roku w Carskim Siole, a zmarł 31 marca 1981 roku w Rugby w Wielkiej Brytanii. Był polskim kolejarzem, oficerem Wojska Polskiego, Armii Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz Armią Krajową, gdzie osiągnął stopień kapitana piechoty i był cichociemnym.
Życiorys
Alfred Pokultinis pochodził z rodziny Stanisława, urzędnika, oraz Tekli ze Słudzińskich. Ukończył Średnią Państwową Szkołę Techniczną w Wilnie na wydziale elektro-mechaniczno-kolejowym, uzyskując w 1930 roku tytuł technika elektromechanika. Pracował w Głównym Urzędzie Pocztowym w Wilnie w latach 1930–1931, a następnie uczył się w kompanii łączności Szkoły Podchorążych Rezerwy Łączności w Zambrowie (1931–1932). W latach 1932–1939 pełnił funkcję technika w różnych instytucjach kolejowych.
W wrześniu 1939 roku został wyreklamowany od mobilizacji przez PKP, które skierowały go do kadry oficerskiej DOK III w Grodnie. 24 marca 1940 roku został aresztowany przez radzieckie służby w Mostach, gdzie prowadził działalność konspiracyjną, a następnie zesłany do Workuty.
14 marca 1942 roku wstąpił do Armii Andersa, gdzie przydzielono go do Zapasowego Batalionu Łączności w Ośrodku Organizacji Armii na stanowisko dowódcy plutonu, a później kompanii. Służył również w 5 batalionie łączności 3 Brygady Strzelców 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty, równocześnie ucząc się na Kursie Oficerów Łączności.
Postanowił wrócić do służby w kraju. 29 maja 1943 roku został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w zakresie dywersji i łączności, został zaprzysiężony 15 grudnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzut miał miejsce w nocy z 25 na 26 maja 1944 roku w ramach operacji „Weller 23”, dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela (zrzut na placówkę odbiorczą „Koliber 2” 11 km na północ od Bochni). Po aklimatyzacji, w czerwcu otrzymał przydział do Oddziału I Organizacyjnego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko oficera oddziału, gdzie zajmował się łącznością z obozami jenieckimi.
W czasie powstania warszawskiego początkowo pełnił funkcję oficera dyspozycyjnego dowódcy Oddziału I sztabu. W pierwszym tygodniu po 1 sierpnia dołączył do plutonu por. „Fregaty”, walczącego w 44 kompanii Wojskowej Służby Ochrony Powstania IX Zgrupowania Batalionu „Kiliński”, działającego w Obwodzie Śródmieście AK. Uczestniczył w produkcji butelek zapalających.
8 sierpnia objął stanowisko dowódcy kompanii łączności w Grupie Północ, a od 15 sierpnia był szefem łączności tej Grupy, zastępując kpt. Zygmunta Sawickiego „Samulika”, który odniósł rany. 2 września przeszłł kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia, a po rozwiązaniu Grupy Północ 5 września został dowódcą kompanii łączności Okręgu Warszawskiego oraz zastępcą szefa łączności komendy tego Okręgu ds. łączności drutowej. 3 września doznał lekkich ran podczas walk przed gmachem Adrii.
Po upadku powstania przebywał w niemieckich obozach (Fallingbostel, Bergen-Belsen, Oflag II D Gross-Born, Stalag X B Sandbostel, Oflag X-C Lubeka). Został uwolniony 2 maja 1945 roku przez wojska angielskie. W latach 1945–1947 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.
1 października 1947 roku zdał końcowy egzamin Kursu Instalacji Elektrycznych w KInross. Pracował jako technik-kreślarz i angażował się w polonijne środowiska kombatanckie w Wielkiej Brytanii.
W 1978 roku zawarł związek małżeński z Janiną Dąbrowską i miał pasierbicę.
Awanse
- plutonowy podchorąży – wrzesień 1932 roku
- podporucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1935 roku i 438. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty
- porucznik – ze starszeństwem od 10 października 1943 roku
- kapitan – ze starszeństwem od 5 września 1944 roku.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie, w tym jeden 21 sierpnia 1944 roku
- Srebrna Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (1972)
- Odznaka za Wierną Służbę w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów (1978).
Przypisy
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 389. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 232–233.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 136–138. ISBN 83-902499-5-2.
