Alfred Serafin Ostroróg
Alfred Serafin Ostroróg, znany również jako „Serafin” (ur. 28 lipca 1894 w miejscowości Serafin, zm. 28 stycznia 1937 w Lublińcu) był polskim urzędnikiem, oficerem rezerwy Wojska Polskiego oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 28 lipca 1894 roku w wiosce Serafin, która znajdowała się w ówczesnym powiecie kolneńskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Józefa i Eleonory z Zasońskich. Po ukończeniu Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie podjął studia na Uniwersytecie w Neuchâtel w Szwajcarii, gdzie spędził dwa lata.
W trakcie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, gdzie do 1915 roku pełnił funkcję chorążego rezerwy, a następnie awansował na podporucznika. W swoim kwestionariuszu jako kawaler Orderu Virtuti Militari zaznaczył, że w latach 1916–1918 był oficerem Polskiej Organizacji Wojskowej oraz komendantem kursu normalnego w Szkole Podchorążych POW w Warszawie. Niemniej jednak, 28 grudnia 1933 roku, Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił jego wniosek o nadanie tego odznaczenia, argumentując to „brakiem pracy niepodległościowej”. Działalność Alfreda Ostroroga w POW została potwierdzona przez Arkadiusza Tulińskiego, który opublikował raport dotyczący jego działalności jako oficera POW do Komendy Garnizonu Warszawskiego z dnia 14 listopada 1918. Z dokumentu wynika, że „Serafin” z grupą siedmiu ludzi 11 listopada 1918 roku przejął statek inżynieryjny „Weichsel”, dwie łodzie parowe „Liszyn” i „Narew”, a także dwie łodzie motorowe „Fridolin” i „Ewald”. Następnego dnia w jego ręce trafiły jeszcze trzy łodzie motorowe oraz jedna parowa „Gelda” z Góry Kalwarii. 13 listopada 1918 roku brał udział w rozbrojeniu niemieckiej załogi twierdzy Modlin.
21 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Służąc w 1 pułku strzelców lwowskich, później przemianowanym na 38 pułk piechoty, walczył w wojnie z Ukraińcami oraz w wojnie z bolszewikami. W czasie swojej służby odniósł cztery rany: w bitwie pod Lwowem, pod Złoczowem, Lipnikami oraz Bełzem. Dowodził 10. kompanią, a od sierpnia 1920 roku trzecim batalionem 38 pp. W pierwszej dekadzie września 1920 roku wyróżnił się w walce o Bełz, gdzie został ranny w obie nogi. 11 grudnia 1920 roku ówczesny dowódca 38 pp, podpułkownik Alojzy Łukawski, wnioskował o przyznanie mu Orderu Virtuti Militari.
W 1922 roku został zdemobilizowany w stopniu porucznika i przydzielony w rezerwie do 84 pułku piechoty w Pińsku. W 1923 roku przeniesiono go w rezerwie do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie. 8 stycznia 1924 roku zatwierdzono jego awans na stopień kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz 1417. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty.
12 czerwca 1933 roku mieszkał w Katowicach przy ul. Pawła 7 m. 4 i był zatrudniony (oczekując na zwolnienie) w tamtejszej Kasie Chorych na stanowisku kontrolera. W 1934 roku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako kapitan rezerwy na „liście oficerów o nieznanych adresach”. 20 grudnia 1934 roku zgłosił się w Biurze Kapituły Orderu Wojennego „Virtuti Militari” w Warszawie. ówczesny szef biura, podpułkownik Franciszek Sobolta, skierował go do Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie „ze względu na stan zdrowia (chory nerwowo)” oraz jako osobę „pozostającą bez pracy i środków do życia”.
Od 25 lipca 1936 roku przebywał w Śląskim Zakładzie Psychiatrycznym w Lublińcu, gdzie był leczony na koszt Urzędu Opieki nad Ubogimi Magistratu Miasta Katowic. Tam zmarł 28 stycznia 1937 roku. Był kawalerem i nie miał dzieci.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 988
- Krzyż Walecznych
- Odznaka za Rany i Kontuzje z czterema gwiazdkami
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Przypisy
Bibliografia
- Ostroróg Alfred Serafin. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.68-5996 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-23].
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Józef Kulczycki: Zarys historii wojennej 38-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r.. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
- Arkadiusz Tuliński. Listopad 1918 r. na terenie okupacji niemieckiej w wybranych dokumentach Polskiej Organizacji Wojskowej z zasobów Wojskowego Biura Historycznego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 1–2 (263–264), 2018. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne. ISSN 1640-6281.
