Alfred Ohanowicz

Alfred Ohanowicz (ur. 31 marca 1888 we Lwowie, zm. 21 marca 1984 w Poznaniu) był polskim prawnikiem cywilnym, profesorem, senatorem w latach 1930–1935 oraz działaczem społeczności ormiańskiej.

Życiorys

Ohanowicz przyszedł na świat we Lwowie w zamożnej, szlacheckiej rodzinie polskich Ormian. 3 kwietnia 1888 roku został ochrzczony w obrządku ormiańsko-katolickim w katedrze ormiańskiej w Lwowie. Ukończył szkoły średnie w Złoczowie i Lwowie. Był filistrem honorowym Korporacji Masovia. W 1910 roku uzyskał tytuł doktora praw na Uniwersytecie Lwowskim, publikując swoją pierwszą monografię zatytułowaną Ciężary państwowe duchowieństwa w Polsce w drugiej połowie XV i początkach XVI wieku. W latach 1910–1919 pracował w Prokuratorii Skarbu, a następnie w Prokuratorii Generalnej RP we Lwowie. W 1918 roku aktywnie uczestniczył w obronie Lwowa.

Od czerwca 1919 roku kierował Katedrą Prawa Cywilnego na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1928–1933 był członkiem Trybunału Kompetencyjnego. W kadencji 1930–1935 zasiadał w Senacie III RP jako przedstawiciel BBWR.

3 maja 1928 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

We wrześniu 1939 roku został aresztowany przez hitlerowców. W latach 1940–1944 przebywał w Warszawie, gdzie uczestniczył w tajnym nauczaniu.

Od 1945 roku wykładał prawo cywilne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1945–1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, przemianowanego w 1955 roku na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. W 1965 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa tej uczelni.

W latach 1958–1981 był redaktorem naczelnym „Ruchu Prawniczego, Ekonomicznego i Socjologicznego”, a od 1982 roku pełnił funkcję honorowego przewodniczącego komitetu redakcyjnego.

Zmarł 21 marca 1984 roku, a jego ciało zostało pochowane 26 marca 1984 roku na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 27 kwatera 1-6-9).