Alfred Witold Teofil Milewski
Alfred Witold Teofil Milewski (urodzony 24 listopada 1893 w Kijewie, w powiecie średzkim, zmarł 21 listopada 1959 w Leicester) był majorem Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Przyszedł na świat w rodzinie Stanisława, który był właścicielem ziemskim, oraz Stefanii z Wierusz-Kowalskich. Po ukończeniu szkoły rolniczej zdobywał doświadczenie w majątkach ziemskich. W latach 1914–1918 służył w armii niemieckiej, gdzie w 1916 roku awansował na stopień podporucznika. Po demobilizacji, od 10 listopada 1918 roku, angażował się w Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego na terenie Poznania i brał udział w powstaniu wielkopolskim. Na koniec grudnia 1918 roku zorganizował kompanię powstańczą w Środzie Wielkopolskiej (1 kompania średzka), którą dowodził w walkach pod Zbąszyniem. W marcu 1919 roku został wyznaczony przez Inspektora Artylerii do utworzenia II baterii artylerii dla dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej, z którą brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się odwagą i inicjatywą, co szczególnie uwidoczniło się 8 sierpnia 1920 roku pod wsią Krabryszcze k. Mińska, kiedy to osobiście kierując ogniem dział swojej baterii, umożliwił 15 pułkowi ułanów poznańskich przebicie się przez front bolszewicki. Za ten czyn porucznik Alfred Milewski z 7 dywizjonu artylerii konnej został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego, marszałka Józefa Piłsudskiego L.11434 z dnia 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 2 z dnia 18 lutego 1922 roku).
Na dzień 1 czerwca 1921 roku, już jako kapitan, kontynuował służbę w 7 dywizjonie artylerii konnej. Po śmierci ojca w tym samym roku przeszedł do rezerwy i zajął się gospodarowaniem na dzierżawionym majątku. Angażował się w organizacjach kombatanckich, społecznych i gospodarczych. Po utracie zainwestowanych w majątek pieniędzy przeniósł się na Polesie. Będąc oficerem rezerwowym 7 dak-u, w 1923 roku zajmował 526. lokatę wśród kapitanów korpusu oficerów rezerwy artylerii, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku, a w roku 1924 była to już 490. lokata w tym starszeństwie.
Na mocy zarządzenia prezydenta Rzeczypospolitej, Ignacego Mościckiego, z dnia 20 lipca 1932 roku, został odznaczony Krzyżem Niepodległości za swoje zasługi w walce o niepodległość. W 1934 roku, jako kapitan rezerwy, zajmował 285. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów artylerii. W tym czasie znajdował się w ewidencji PKU Prużana i posiadał przydział mobilizacyjny do 17 pułku artylerii lekkiej.
We wrześniu 1939 roku został internowany na terytorium Litwy (zatrzymany 19 września na przejściu granicznym Zawiasy). Po aneksji Litwy przez Związek Radziecki został aresztowany przez NKWD w czerwcu 1940 roku. Był przetrzymywany w obozach w Kozielsku i Griazowcu, z którego uwolniono go 3 września 1941 roku na podstawie ogłoszonej „amnestii”, będącej wynikiem podpisania układu Sikorski-Majski. W miejscowości Tockoje wstąpił do organizującej się Armii Polskiej w ZSRR, otrzymując przydział do 6 pułku artylerii lekkiej. Następnie walczył w szeregach 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł i został pochowany w Leicester.
Był żonaty z Sabiną Sicińską, z którą miał córkę Teresę oraz synów Andrzeja i Stanisława.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3284 (3 lutego 1922)
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: pierwszy raz 22 grudnia 1928)
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
Przypisy
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-02-08].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2020-02-08].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2020-02-08].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2020-02-08].
- Rocznik oficerski rezerw 1934. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1934. [dostęp 2020-02-08].
- Jerzy Antropow: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 7 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
