Alfred Mendelsohn (urodzony 17 lutego 1910 roku w Bukareszcie, zmarły 9 maja 1966 roku tamże) był rumuńskim kompozytorem.
Życiorys
W latach 1927–1931 kształcił się w Akademie für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu, gdzie studiował kompozycję pod okiem Franza Schmidta i Josepha Marxa oraz historię muzyki u Egona Wellesza i Roberta Lacha. Następnie, w okresie od 1931 do 1932 roku, był uczniem Mihaila Jory w Konserwatorium Bukareszteńskim. W latach 1932–1936 uczył harmonii w konserwatorium im. Egizio Massiniego w Bukareszcie, a od 1936 do 1940 roku sprawował funkcję dyrektora tej instytucji. W latach 1946–1955 był dyrektorem muzycznym Opery Narodowej w Bukareszcie. W okresie od 1949 do 1966 roku prowadził wykłady z zakresu kontrapunktu i kompozycji w Konserwatorium Bukareszteńskim. Uczestniczył również jako członek jury IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1949 roku.
Pełnił rolę sekretarza (1946–1949 oraz 1954–1963) oraz wiceprzewodniczącego (1963–1966) związku kompozytorów rumuńskich. W 1946 roku został uhonorowany nagrodą im. Enescu.
Twórczość
W początkowym etapie swojej kariery artystycznej był pod silnym wpływem niemieckiej muzyki późnoromantycznej. Po 1945 roku dążył do wypracowania nowego stylu narodowego, choć sporadycznie korzystał z materiałów folklorystycznych. Jego prace wykazywały tendencję do polifonii oraz dużych form dramatycznych. W utworach wokalno-instrumentalnych podkreślał tematykę narodową i rewolucyjną, starając się nadać formie monumentalny charakter. W późniejszym okresie życia zaczął eksperymentować z nowymi środkami stylistycznymi, nie porzucając jednak tradycyjnych form.
Wybrane kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)
