Alfred Marshall (urodzony 26 lipca 1842 roku w Bermondsey, w pobliżu Londynu, zmarły 13 lipca 1924 roku w Cambridge) był brytyjskim ekonomistą oraz profesorem na Uniwersytecie w Cambridge, który opracował m.in. koncepcję cenowej elastyczności popytu.
Życiorys
W okresie 1861−1868 studiował w St John’s College na Uniwersytecie Cambridge, gdzie uzyskał licencjat w 1865 roku, osiągając drugi wynik na roku (ang. Second Wrangler). W latach 1884−1908 pełnił funkcję profesora ekonomii politycznej na tym uniwersytecie. W 1900 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Marshall prowadził badania w różnych dziedzinach ekonomii, znacząco przyczyniając się do rozwoju mikroekonomii. Jego prace obejmowały badanie relacji między podażą a popytem, rozwój teorii użyteczności konsumenta oraz powiązanie teorii krańcowej produktywności z tradycyjną teorią kosztów. Był pionierem w wyjaśnianiu, że popyt na dane dobro maleje w miarę wzrostu jego ceny, co skutkuje ujemnym nachyleniem krzywej popytu (opada od lewej do prawej). Ponadto, wprowadził pojęcie cenowej elastyczności popytu. Nie wszystkie jego spostrzeżenia doczekały się pełnego rozwinięcia, ale stanowiły podstawy do dalszych badań, inspirując wielu współczesnych mu ekonomistów oraz ich następców.
Jego wkład w badania nad ekonomiką przemysłu również był istotny. Pod koniec XIX wieku zidentyfikował okręgi przemysłowe, a jego obserwacje stały się fundamentem dla włoskiej szkoły przemysłowej, teorii elastycznej specjalizacji oraz badań nad klastrami.
Marshall uważał, że wycena pracy jest trudna do przeprowadzenia i niepotrzebna. Uzasadniał to tym, że robotnicy oferują swoją pracę w dużych ilościach, przez co trudno jest ocenić ich rzeczywisty wysiłek w danym czasie. Według niego nie ma sensu różnicować wynagrodzeń robotników ze względu na wysoką podaż pracy. Nawet przy niskich zarobkach, robotnicy nadal przypisywali swojej płacy wysoką użyteczność krańcową. Z drugiej strony zauważał, że w innych zawodach wynagrodzenia mogą być zróżnicowane, jednak uważał, że płace w danej branży ustalane są na poziomie, który pozwala utrzymać pracowników w sektorze, nie zachęcając ich do zmiany. Marshall twierdził, że to płace wyznaczają ceny, a nie na odwrót, co tłumaczy względną stabilność wynagrodzeń w różnych zawodach.
Przyznawał, że mogą występować okresowe wahania płac, na przykład w związku z nagłym wzrostem popytu na określone usługi, co prowadzi do wzrostu ich cen. Uważał, że relacja między popytem na pracę a jej podażą z czasem powraca do stanu równowagi, głównie z powodu napływu nowych pracowników do sektora, przyciągniętych wyższymi wynagrodzeniami. Wzrost podaży, która w dłuższym okresie jest bardziej elastyczna, pociągnie za sobą spadek płac, a sytuacja wróci do równowagi.
Był nauczycielem, a później bliskim przyjacielem ekonomisty i statystyka Alfreda Williama Fluxa.
Zobacz też
Warunek Marshalla-Lernera
Przypisy
Bibliografia
Marshall, Alfred. A Cambridge Alumni Database. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).
