Alfred Łodziński

Alfred Łodziński, znany również jako Radwan-Łodziński (ur. 5 stycznia 1903 w Wilnie, zm. 14 lipca 1974 w Warszawie), był polskim aktorem teatralnym i filmowym.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Leona Radwan-Łodzińskiego oraz Marii z Lipińskich. Jego siostra, Helena Radwan-Łodzińska, również była aktorką. Po ukończeniu szkoły średniej w Wilnie, w latach 1921–1923 uczęszczał do Szkoły Dramatycznej i pod nazwiskiem Łodziński występował w lokalnym Teatrze Polskim. Po przeprowadzce do Poznania kontynuował edukację aktorską, występując zarówno w teatrze wojskowym, jak i w Teatrze Polskim (1923–1924). Od grudnia 1924 do końca sezonu 1926/27 grał w Teatrze Miejskim w Toruniu, a w sezonie 1925/26 głównie w filii Zjednoczonych Teatrów Pomorskich w Grudziądzu. W sezonie 1927/28 zaczął występować w Teatrze Miejskim w Lublinie, a w sezonie 1928/29 przeniósł się do teatru w Wilnie. W sezonie 1929/30 grał w zespole K. Wojciechowskiego w Płocku, a w latach 1930–1932 oraz 1936/37 występował w Grodnie. W latach 1932–1936 był związany z Teatrem na Pohulance w Wilnie, a w sezonie 1937/38 ponownie występował w Toruniu oraz gościnnie w Gdańsku (1937) i w Teatrze Zdrojowym w Ciechocinku (1938). Od sezonu 1938/39 występował w wileńskich teatrach, takich jak Teatr na Pohulance oraz Polski Teatr Dramatyczny (sezony 1940/41 i 1944/45).

Po zakończeniu II wojny światowej, pod koniec kwietnia 1945, przybył z zespołem teatru wileńskiego do Torunia, gdzie zaczął występować w Teatrze Ziemi Pomorskiej. Jesienią tego samego roku występował również w Teatrze Kameralnym TUR w Krakowie. Od grudnia 1945 do końca sezonu 1945/46 był aktorem Teatru Miejskiego we Wrocławiu, a w 1946 dołączył do Teatru Polskiego w Szczecinie. Od 1947 roku grał na warszawskich scenach, w tym w Teatrze Polskim (1950–1960), Teatrze Współczesnym (1962) oraz Teatrze Klasycznym (1962–1970). Od 1949 roku występował także w Teatrze Polskiego Radia.

19 stycznia 1955 roku, na wniosek Ministra Kultury i Sztuki, został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej. Zmarł w Warszawie, a jego ciało zostało pochowane na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.

Filmografia

1973 – Wielka miłość Balzaka (finansista)
1970 – Dzięcioł (Seweryn, ojciec Ireny)
1968 – Człowiek z M-3 (Łukaszczyk, urzędnik USC; w czołówce nazwisko: Łoziński)
1965 – Lenin w Polsce (karczmarz)
1965 – Faraon (Hiram, książę Tyru, przewodniczący Rady Fenickiej)
1962 – Jak być kochaną
1960 – Krzyżacy (ksiądz na dworze księżnej Anny Danuty)
1957 – Król Maciuś I (król Smutny)
1956 – Warszawska syrena (Dziwun)
1955 – Podhale w ogniu (szlachcic)
1953 – Celuloza (Pandera, dyrektor „celulozy”)
1950 – Miasto nieujarzmione (niemiecki szabrownik)