Alfred Klausal

Alfred Mieczysław Klausal

Alfred Mieczysław Klausal, znany także jako „Baron” i „Mecenas” (urodzony 29 listopada 1893 we Lwowie, zmarł 15 maja 1946 w Jerozolimie), był majorem kawalerii Wojska Polskiego oraz działaczem na rzecz niepodległości, odznaczonym Orderem Virtuti Militari.

Życiorys

Alfred Klausal przyszedł na świat 29 listopada 1893 w Lwowie, w rodzinie Jana i Janiny z Lewickich. Jego wychowaniem zajmował się dziadek ze strony matki, Sydon de Bibersztein Lewiecki, kapitan karabinierów w wojskach powstańczych z 1863 roku, a w 1893 roku rewident Oddziału Rachunkowego c. i k. Namiestnictwa we Lwowie.

Po ukończeniu szkoły realnej zapisał się na studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W 1913 roku przystąpił do „Sokoła” w Chodorowie, a rok później do Związku Strzeleckiego.

Od 8 września do 28 listopada 1915 roku walczył w szeregach 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Po odniesieniu rany na Wołyniu, 11 lutego 1916 roku trafił do Szpitala Rezerwowego w Opawie. Po rekonwalescencji, od 10 maja do 15 sierpnia 1916 roku brał udział w walkach na froncie. W dniu 1 kwietnia 1917 roku został wykazany w Stacji Zbornej LP we Lwowie i zgłoszony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. W 1918 roku dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po aresztowaniu przez władze austriackie w Krakowie, zdołał uciec z transportu więziennego. Po ponownym aresztowaniu we Lwowie, przebywał w areszcie wojskowym do końca października 1918 roku.

W listopadzie 1918 roku walczył w obronie Lwowa, pełniąc rolę oficera gospodarczego w „Sektorze Bema”. Następnie brał udział w walkach z Ukraińcami w 38 pułku piechoty. Podczas wojny z bolszewikami walczył w dywizjonie karabinów maszynowych jazdy, jako dowódca plutonu i zastępca dowódcy szwadronu. Wyróżnił się męstwem 6 września 1920 roku w walkach pod Chodorowem oraz aktywnie uczestniczył w III powstaniu śląskim. Od 20 maja 1921 roku zajmował się werbunkiem oficerów i materiałów wojennych dla Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych. 29 maja 1921 roku przydzielono go do Oddziału I Sztabu Naczelnej Komendy na stanowisko referenta ewidencyjnego, a 15 czerwca przeniesiono na stanowisko referenta organizacyjno-mobilizacyjnego. Z dniem 15 lipca 1921 roku, w związku z likwidacją powstania, został skierowany do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów. W czasie swojej służby był dwukrotnie ranny: w nogę oraz w głowę.

W tym samym roku przeniesiono go do rezerwy, gdzie został przydzielony do 4 pułku ułanów. We wrześniu 1922 roku przeniesiono go w rezerwie do 22 pułku ułanów w Radymnie. 8 stycznia 1924 roku został zatwierdzony w stopniu porucznika, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku oraz 192. lokatą w korpusie oficerów rezerwy jazdy. 23 sierpnia 1924 roku awansował na oficera zawodowego, zachowując stopień porucznika, z datą starszeństwa na 1 lipca 1919 roku oraz 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, i został wcielony do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi. Następnie został przydzielony do szwadronu pionierów 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie. 19 marca 1928 roku prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 roku oraz 66. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. We wrześniu 1930 roku przeniesiono go do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, a w marcu 1931 roku do 26 pułku ułanów w Baranowiczach na stanowisko dowódcy 4. szwadronu. Z dniem 1 czerwca 1934 roku został oddany do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres sześciu miesięcy. 31 grudnia 1934 roku przeniesiono go do rezerwy, jednocześnie przydzielając do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Po zakończeniu praktyki i zwolnieniu z wojska, podjął pracę jako naczelnik Wydziału I w Izbie Skarbowej w Białymstoku. W grudniu 1935 roku przeniesiono go do Izby Skarbowej w Brześciu na stanowisko naczelnika Wydziału Ogólnego, a później na podobne stanowisko w Izbie Skarbowej w Grudziądzu.

W wrześniu 1939 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. W grudniu 1939 roku przybył do Warszawy, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną Komendy Obrońców Polski. W maju 1940 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. W 1941 roku objął stanowisko szefa kontrwywiadu Oddziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, a na początku 1942 roku został szefem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej. 11 listopada 1942 roku awansował na majora. W czerwcu 1944 roku, w niejasnych okolicznościach, został zwolniony z Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego, od 7 do 26 sierpnia 1944 roku, pełnił funkcję oficera informacyjnego w Zgrupowaniu „Chrobry II”, a od 30 sierpnia szefa Wydziału II Komendy Obwodu Śródmieście AK, a następnie oficerem sztabu 28 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Po kapitulacji znalazł się w niewoli niemieckiej. Początkowo przebywał w Stalagu X-B Sandbostel, a później w Oflagu VII A Murnau. 29 kwietnia 1945 roku został uwolniony, a następnie przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do 7 Dywizji Piechoty.

9 maja 1946 roku próbował popełnić samobójstwo, zażywając truciznę. Zmarł 15 maja 1946 roku w brytyjskim 16 Szpitalu w Jerozolimie, a jego ciało zostało pochowane na brytyjskim cmentarzu wojennym w Ramli.

Alfred Klausal był żonaty z Stefanią z Marszałków, aktywistką niepodległościową, odznaczoną Krzyżem Niepodległości oraz Złotym Krzyżem Zasługi, z którą miał córkę Katarzynę (ur. 16 sierpnia 1928 we Lwowie).

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
  • Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
  • Krzyż Walecznych – po raz pierwszy za walki o Lwów, a po raz drugi za bitwę pod Zadwórzem
  • Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie państwowej”
  • Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”
  • Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
  • Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych
  • Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Przeczytaj u przyjaciół: