Alfred Kastler
Alfred Kastler (ur. 3 maja 1902 w Guebwiller, zm. 7 stycznia 1984 w Bandol) był francuskim fizykiem, który zdobył Nobla w dziedzinie fizyki w 1966 roku „za odkrycie i rozwój optycznych metod badania rezonansu Hertza w atomach”.
Życiorys
W 1921 roku ukończył École Normale Supérieure w Paryżu. Po zakończeniu edukacji nauczał fizyki w szkołach średnich, a następnie pełnił funkcje asystenta na Wydziale Nauk Przyrodniczych w Bordeaux (1931–1936), wykładowcy w Clermont-Ferrand (1936–1938) oraz profesora w Bordeaux (1938–1941). W 1941 roku, w czasie II wojny światowej, przez pewien czas znajdował się w Paryżu, gdzie współorganizował nauczanie fizyki w Ecole Normale Superieure, na prośbę Georgesa Bruhata. W 1952 roku powrócił do Paryża, gdzie objął stanowisko wykładowcy na Wydziale Nauk Przyrodniczych w Paryżu.
Wraz z Jeanem Brosselem prowadził badania w dziedzinie fizyki kwantowej oraz spektroskopii, badając interakcje między światłem a atomami. Czerpał inspiracje z dzieł Arnolda Sommerfelda oraz publikacji polskiego fizyka Wojciecha Rubinowicza. W swoich eksperymentach zastosował technikę, którą nazwał „optycznym pompowaniem”, łączącą elementy rezonansu optycznego i magnetycznego. Uzyskane wyniki przyczyniły się do pełnego zrozumienia działania laserów i maserów. Za znaczący wkład w rozwój metod optycznych w spektroskopii atomowej został uhonorowany Noblem w 1966 roku.
Kastler był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych, a w 1964 roku został przyjęty na członka honorowego Polskiego Towarzystwa Fizycznego, w 1967 roku – członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk, a w 1978 roku – Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuk i Nauk. Utrzymywał również kontakty z Wojciechem Rubinowiczem.
Od 1986 roku przyznawana jest Nagroda Gentnera-Kastlera.
