Alfred Józef Kałuziński (ur. 21 grudnia 1952 w Krakowie–Grzegórzkach, zm. 4 września 1997 w Klimkówce) był polskim piłkarzem ręcznym, który reprezentował swój kraj i zdobył medale na igrzyskach olimpijskich (1976) oraz mistrzostwach świata (1982). Był trzykrotnym mistrzem Polski z zespołem Hutnik Kraków w latach 1979–1981, grając na pozycji lewego rozgrywającego.
== Życiorys ==
=== Kariera klubowa ===
Podczas nauki w szkole podstawowej początkowo zajmował się siatkówką, jednak od 1966 roku rozpoczął treningi w piłce ręcznej w Hutniku Kraków. W trakcie służby wojskowej w latach 1971–1973 grał w Wawelu Kraków, a następnie wrócił do Hutnika.
W 1977 roku z Hutnikiem awansował do I ligi, a w 1978 roku zdobył wicemistrzostwo Polski. W kolejnych latach, 1979, 1980 i 1981, zdobył mistrzostwo Polski, a w 1978 roku również Puchar Polski. W 1979 roku został najlepszym strzelcem ligi, zdobywając 283 bramki. W 1982 roku przeniósł się do Niemiec, gdzie w latach 1982–1984 grał w zespole TuSpo Norymberga. W 1983 roku zdobył tytuł króla strzelców niemieckiej II ligi (grupa południowa), strzelając 142 bramki. W latach 1984–1985 grał w TSV Ansbach, a następnie od 1985 do 1991 roku był zawodnikiem HaSpo Bayreuth.
=== Kariera reprezentacyjna ===
Nie miał okazji grać w juniorskiej ani młodzieżowej reprezentacji Polski. Zadebiutował w dorosłej kadrze 5 sierpnia 1973 roku w towarzyskim meczu przeciwko Bułgarii. Choć nie został powołany na eliminacje do mistrzostw świata 1974, zagrał na tych mistrzostwach, gdzie jego drużyna zajęła 4. miejsce, a on sam wystąpił w pięciu meczach, nie zdobywając bramek. Na Pucharze Świata 1974 zajął z zespołem 2. miejsce, zdobywając w czterech spotkaniach 16 bramek. W 1976 roku na igrzyskach olimpijskich w Montrealu zdobył brązowy medal, strzelając 22 bramki w sześciu meczach, w tym sześć w meczu o brąz. W 1978 roku uczestniczył w mistrzostwach świata, gdzie Polska zajęła 6. miejsce, zdobywając 22 bramki w sześciu meczach. Na Pucharze Świata 1979 zdobył drugie miejsce, występując we wszystkich czterech spotkaniach i strzelając 17 bramek. W 1980 roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Moskwie, gdzie Polska, będąca jednym z faworytów, zajęła 7. miejsce, a Kałuziński zdobył 20 bramek w siedmiu meczach.
W 1981 roku zdobył mistrzostwo świata w grupie B, strzelając 18 bramek w sześciu meczach. Ostatnim sukcesem w jego karierze było zdobycie brązowego medalu na mistrzostwach świata 1982, gdzie w pięciu spotkaniach zdobył pięć bramek. W meczu o brąz z Danią zakończył karierę reprezentacyjną, a w latach 1973–1982 wystąpił w 201 meczach, zdobywając 633 bramki, co czyniło go jednym z najlepszych strzelców w historii reprezentacji, ustępując jedynie Jerzemu Klempelowi.
Dodatkowo, w 1973 oraz 1976 roku zdobył brązowe medale na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych.
=== Życie prywatne ===
Był absolwentem zespołu szkół zawodowych na Osiedlu Uroczym w Krakowie i pracował jako kierowca-mechanik. Jego syn, Eryk Kałuziński, również został piłkarzem ręcznym, a córka to Aneta. Alfred Kałuziński zmarł nagle z powodu problemów z sercem.
=== Odznaczenia ===
W 1975 roku otrzymał tytuł Mistrza Sportu, a w 1976 i 1982 roku brązowy Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. W 1993 roku przyznano mu Diamentową Odznakę ZPRP. Reprezentował Polskę na międzynarodowych turniejach, grając w 1978 roku przeciwko ZSRR oraz w 1980 roku przeciwko VfL Gummersbach i Szwecji. W plebiscycie Sportu na najlepszego piłkarza ręcznego w latach 1945–1985 został uznany najlepszym zawodnikiem na pozycji lewego rozgrywającego (wraz z Danielem Waszkiewiczem). W 2008 roku został wybrany do najlepszej „siódemki” 90-lecia polskiej piłki ręcznej.
Od 1998 roku w Krakowie odbywa się memoriał poświęcony jego pamięci.
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==
Polski Komitet Olimpijski: Alfred Kałuziński – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (pol.).
