Alfred Izydor Römer (białor. Альфрэд Ізідор Ромер) (urodzony 16 kwietnia 1832 roku w Wilnie, zmarł 24 stycznia 1897 roku we wsi Karolinowo, w rejonie postawskim, obwodzie witebskim) był polskim malarzem, rzeźbiarzem, medalierem, historykiem sztuki, etnografem oraz uczestnikiem powstania styczniowego.
Życiorys
Pochodził z rodziny Römerów herbu Laski, która przybyła w XV wieku z Saksonii i osiedliła się na Białorusi. Był synem Edwarda Jana Römera, powstańca listopadowego, oraz wnukiem Michała Römera, prezydenta Wilna.
Studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim oraz uczył się malarstwa prywatnie pod okiem Kanutego Rusieckiego, a następnie kontynuował naukę w Paryżu u Antoniego Oleszczyńskiego.
Po powrocie do kraju publikował swoje rysunki i grafiki w czasopiśmie „Kłosy”.
Wziął udział w Powstaniu Styczniowym, za co został uwięziony w Twierdzy Dyneburskiej. Po wypuszczeniu z więzienia sprzedał swój majątek i w 1871 roku wyjechał do Monachium, aby studiować malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Alfreda von Ramberga oraz Ludwiga von Hagna (na koniec października 1871 roku zgłosił się do Techn. Zeichenklasse). Następnie udał się do Włoch, gdzie zarabiał na życie malując portrety i pejzaże. Brał udział w wystawach malarskich w Monachium, Paryżu oraz Krakowie.
W połowie lat siedemdziesiątych powrócił na Wileńszczyznę, a od 1874 roku mieszkał w majątku Karolinowo, który należał do jego żony, hr. Wandy Sulistrowskiej (1853–1897). Tam napisał monografię na temat wyrobu pasów słuckich i prowadził badania etnograficzne. Zgromadził także kolekcję dawnych dokumentów, które później przekazał do krakowskiego muzeum. W 1884 roku osiedlił się w Krakowie. Zmarł w Karolinowie i został pochowany w kościele Najświętszej Marii Panny w Trokach.
Jego córką była Helena Romer-Ochenkowska, pisarka, publicystka oraz działaczka oświatowa.
Galeria
Przypisy
Bibliografia
Genealogia
Biografia
Linki zewnętrzne
