Alfred Henryk Hofbauer, znany również jako „Brzoza” (urodzony 3 czerwca 1894 roku w Drohobyczu, zmarły 20 września 1940 roku we Freisingu) – był majorem piechoty Wojska Polskiego oraz działaczem niepodległościowym.
Życiorys
Hofbauer przyszedł na świat w Drohobyczu, który wówczas był miastem powiatowym w Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ferdynanda oraz Julii. Ukończył seminarium nauczycielskie w Samborze. W latach 1912–1914 był aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku dołączył do Legionu Wschodniego.
Od 15 marca 1915 do 30 sierpnia 1916 roku służył w 5. kompanii II batalionu 3 pułku piechoty. Został ranny 22 czerwca 1916 roku pod Gruziatynem. Od 10 lipca 1916 roku przebywał w Szpitalu Czerwonego Krzyża w Radomiu na leczeniu. Od 1 marca 1918 roku wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, gdzie brał udział w kursie Szkoły Podoficerskiej.
Do Wojska Polskiego włączono go z byłych Legionów Polskich. Od 25 października 1918 roku, w stopniu sierżanta, pełnił służbę w Komendzie Twierdzy Modlin. 15 marca 1919 roku został przeniesiony do 4 pułku piechoty, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu, a 1 kwietnia tego samego roku otrzymał awans na podporucznika. Od 10 sierpnia dowodził 7. kompanią na froncie bolszewickim, a 10 marca 1920 roku objął dowództwo 5. kompanii. 18 maja 1920 roku został przeniesiony do 24 pułku piechoty, gdzie od 17 czerwca dowodził 8. kompanią.
21 października 1922 roku został przeniesiony do 80 pułku piechoty w Słonimie.
27 stycznia 1930 roku otrzymał awans na majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1930 oraz 91. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W marcu tego samego roku został przeniesiony do 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu, gdzie objął stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego, a w czerwcu 1930 roku na analogiczne stanowisko w 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. W marcu 1932 roku przesunięto go na pozycję dowódcy batalionu, a w czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kraśniku, gdzie pełnił funkcję komendanta. 1 września 1938 roku jego jednostka została przekształcona w Komendę Rejonu Uzupełnień Kraśnik, a jego stanowisko zmieniło się w „komendanta rejonu uzupełnień”. Funkcję tę pełnił również w roku 1939.
W czasie kampanii wrześniowej został wzięty do niewoli przez Niemców. Początkowo przebywał w Stalagu XIII A. 25 stycznia 1940 roku został przeniesiony do Oflagu VII C Laufen, a 27 maja 1940 roku do Oflagu VII A Murnau. Zmarł w szpitalu rezerwowym I Freising 20 lub 26 września 1940 roku. Jego ciało pochowano na cmentarzu św. Jerzego.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości – przyznany 12 maja 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy „za czyny orężne w bojach byłego 3 pułku piechoty Legionów Polskich”).
Złoty Krzyż Zasługi – 1938 rok „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
