Alfred Greffner, znany jako „Radwan” (urodzony 19 czerwca 1890 w Lipowicy, zmarł po 1939) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz na rzecz niepodległości, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Lipowicy, która obecnie jest częścią Przemyśla, wówczas należącej do powiatu przemyskiego w Królestwie Galicji i Lodomerii. Był synem Bronisława i Anny z Bucheltów oraz starszym bratem Bolesława (1891–1939).
Od 1912 roku był członkiem IV Polskiej Drużyny Strzeleckiej we Lwowie oraz pełnił rolę instruktora na kursach PDS w Rabce i Nowym Sączu, które odbyły się w okresie od 15 lipca do 2 sierpnia 1914. Po wybuchu wojny i skróceniu kursu w Nowym Sączu zgłosił się 2 sierpnia 1914 do Krakowa, gdzie koncentrowano oddziały strzeleckie.
Od 7 sierpnia 1914 dowodził III plutonem 6. kompanii I baonu, a później II plutonem 3. kompanii III baonu 1 Pułku Piechoty. 22 października 1914 został ranny w bitwie pod Laskami. 2 lipca 1915 otrzymał stopień chorążego. Następnie służył w 5 Pułku Piechoty. Na koniec 1915 roku został odkomenderowany do Komendy Legionów Polskich, a 17 lutego 1916 przeniesiony do III Baonu Uzupełniającego. Od 1 marca 1916 był instruktorem w Szkole Podoficerskiej w Kozienicach, a później oficerem 1. kompanii uzupełniającej przy Komendzie Grupy LP. W maju 1916 powrócił do 5 pp. 4 lipca 1916 zasłużył się w bitwie pod Kostiuchnówką. 1 listopada 1916 awansował na podporucznika piechoty. Służył również w 6 Pułku Piechoty.
15 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów i wcielony do armii austro-węgierskiej. Od 1 listopada 1918 uczestniczył w obronie Lwowa (w pododcinku Kleparów), a następnie dowodził batalionem zapasowym 1 Pułku Piechoty Legionów.
Od 1921 roku służył w 42 Pułku Piechoty w Białymstoku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919, zajmując 77. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 10 lipca 1922 zatwierdzono jego stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy II batalionu. 31 marca 1924 awansował na majora, z datą starszeństwa 1 lipca 1923 oraz 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W tym samym roku przeniesiono go do 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy I batalionu. Później został kwatermistrzem, a w styczniu 1927 wrócił na stanowisko dowódcy II batalionu. W kwietniu 1927 roku przeniesiono go do 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu, gdzie dowodził II batalionem, a później został obwodowym komendantem Przysposobienia Wojskowego. 13 sierpnia 1927 zameldował się z rodziną na ul. Bukowskiej 28 w Poznaniu. W listopadzie 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty oraz na stanowisko rejonowego komendanta Przysposobienia Wojskowego przy 14 Dywizji Piechoty. 24 grudnia 1929 awansował na podpułkownika, z datą starszeństwa 1 stycznia 1930 oraz 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 1 maja 1930 przeszedł z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII do 63 Pułku Piechoty w Toruniu jako zastępca dowódcy pułku. W maju 1933 objął stanowisko kierownika 2 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Lublinie. W latach 1937–1938 był dowódcą Podkarpackiej Brygady Obrony Narodowej w Przemyślu. W 1939 roku pełnił służbę w 6 Okręgowym Urzędzie WFiPW we Lwowie na stanowisku zastępcy kierownika urzędu.
Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Lwowa jako dowódca „oddziałów ochotniczych I Grupy Obrony Lwowa” („grupa ppłk. Greffnera”). Następnie został internowany w obozie Eger na Węgrzech, skąd w styczniu 1940 wyjechał do Budapesztu.
Był mężem Anny z Draganów (urodzonej 13 marca 1898 w Nowym Sączu, zmarłej 5 grudnia 1985 tamże), doktora filozofii, z którą miał dwóch synów: Kazimierza (urodzonego 5 października 1919 w Nowym Sączu) i Mieczysława (urodzonego 1 stycznia 1921 w Białymstoku).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7098 – 17 maja 1922
Krzyż Niepodległości z Mieczami – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”, w zamian za wcześniej nadany Krzyż Niepodległości
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”
Krzyż Walecznych – przyznany po raz pierwszy, drugi i trzeci „za udział w b. Legionach Polskich”, a następnie po raz czwarty
Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1928
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1928
Odznaka „Za wierną służbę”
łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
