Alfred Eisenack
Alfred Eisenack (urodzony 13 maja 1891 w Starym Polu w powiecie malborskim, zmarł 19 kwietnia 1982 w Reutlingen) był niemieckim mikropaleontologiem.
Życiorys
Uczęszczał do szkoły w Elblągu, a studia odbył w Jenę i Królewcu. W trakcie I wojny światowej został wzięty do niewoli rosyjskiej, gdzie spędził sześć lat na Syberii. W 1922 roku ożenił się z Heleną Schulze z Jelonek. W latach 1925–1940 prowadził zajęcia z chemii, biologii, geologii, mineralogii, fizyki oraz matematyki w szkole w Królewcu. W 1942 roku otrzymał tytuł docenta na Uniwersytecie w Królewcu. W 1945 roku znalazł się w niewoli radzieckiej; drogę na Syberię przeszedł pieszo, bez butów, które zostały mu odebrane podczas aresztowania. Po powrocie z niewoli w 1949 roku, został profesorem na Uniwersytecie w Tybindze, gdzie w ciągu następnych 30 lat opublikował 125 prac naukowych.
Osiągnięcia naukowe
Najważniejszym osiągnięciem Eisenacka było opisanie Chitinozoa – nowej grupy mikroskamieniałości o istotnym znaczeniu stratygraficznym. Badaniu Chitinozoa poświęcił dużą część swojego życia. Jego rozprawa doktorska dotyczyła innej grupy mikroskamieniałości, którą odkrył – melanosklerytom. Zajmował się również badaniem otwornic oraz akritarchów.
Upamiętnienie
Na jego cześć nazwano gatunek bruzdnicy Polygonifera eisenackii Mehrotra & Sarjeant oraz rodzaj i gatunek graptolita Eisenackograptus eisenacki (Obut & Sobolevskaya, 1965).
