Alfred Charles Gimson
Alfred Charles Gimson, znany również jako Gim (ur. 7 czerwca 1917 w Londynie, zm. 22 kwietnia 1985 tamże) był brytyjskim fonetykiem, który specjalizował się w wymowie języka angielskiego. W 1966 roku objął stanowisko profesora fonetyki na University College London, a od 1971 roku aż do swojej emerytury w 1983 roku pełnił funkcję dyrektora instytutu fonetyki i językoznawstwa na UCL.
Życiorys
Przed ukończeniem studiów licencjackich z romanistyki, Gimson nawiązał kontakt z profesorem Danielem Jonesem, ówczesnym dyrektorem instytutu fonetyki, co wzbudziło jego zainteresowanie problemami fonetyki. Zanim rozwinął swoją karierę naukową, w 1939 roku został powołany do armii brytyjskiej, gdzie osiągnął stopień majora. Służył jako oficer łącznikowy w wojskach francuskich oraz Polskich Sił Zbrojnych. Dzięki interwencji Daniela Jonesa, Gimson został wcześniej zwolniony z armii, co umożliwiło mu podjęcie pracy jako wykładowca fonetyki.
Daniel Jones przygotowywał Gimsona na swojego następcę. Po przejściu na emeryturę Gimson objął rolę sekretarza Międzynarodowego Towarzystwa Fonetycznego oraz redaktora jego publikacji Le Maître Phonétique. Jako niezależny naukowiec kontynuował i odświeżył podejście badawcze Jonesa, kładąc nacisk na praktyczne aspekty w zakresie tworzenia i rozpoznawania dźwięków. Czerpał z dorobku strukturalistów amerykańskich, przyjmując ich alternatywną notację dla fonemów i alofonów. W 1962 roku opublikował podręcznik Introduction to the Pronunciation of English, który szybko stał się standardowym opisem Received Pronunciation, zastępując wcześniejsze prace Jonesa.
Gimson, jako utalentowany mówca, zyskał popularność dzięki swoim porannym programom o wymowie emitowanym w BBC. Jego publikacje, takie jak English Pronunciation Practice (1965) oraz A Practical Course of English Pronunciation: a perceptual approach (1975), przyczyniły się do jego rozpoznawalności jako eksperta w dziedzinie metodyki nauczania języka angielskiego jako obcego. Był również autorem English Pronouncing Dictionary. Pracował nad rozwojem transkrypcji języka angielskiego, w której długość samogłoski była oznaczana wprost, a zmiany jakościowe jedynie pośrednio (np. /i/ – /i:/). Alternatywną metodę zaproponował David Abercrombie, który kładł większy nacisk na zmiany jakościowe, kosztem ilościowych (np. /i/ i /ɪ/). Gimsonowi zasugerowano, by, zrezygnowawszy z pewnych redundancji, połączył oba systemy, aby uwzględnić zarówno zmiany ilościowe, jak i jakościowe w sposób bezpośredni.
Po odejściu D. B. Fry’a w 1973 roku, połączono dotychczas odrębne instytuty językoznawstwa i fonetyki, a Gimson objął kierownictwo. W tym czasie większość uczestników wykładów w instytucie stanowili nie tyle studenci UCL, ile osoby zdobywające kwalifikacje do pracy jako logopedzi. Gimson odegrał kluczową rolę w przekształceniu brytyjskiej logopedii w dyscyplinę akademicką. W czasach, gdy kierował instytutem, przyciągał on znacznie więcej słuchaczy niż za czasów Jonesa, pozostawiając po sobie instytut z dużą liczbą studentów.
Zmarł na skutek zawału serca, dwa lata po przejściu na emeryturę.
