Alfred Bronisław Bieć
Alfred Bronisław Bieć (urodzony 26 kwietnia 1950) to polski ekonomista, bankier oraz urzędnik państwowy, który uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. W latach 1989–1992 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów.
Życiorys
Bieć był członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej w latach 1966–1968, a także Zrzeszenia Studentów Polskich oraz Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W 1976 roku wstąpił do PZPR. W 1973 roku ukończył studia z zakresu matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie jego pracę magisterską pt. Kraty modularne algebr binarnych ocenił Józef Zając. Następnie odbył studia doktoranckie w Szkole Głównej Planowania i Statystyki oraz podyplomowe w Scuola Superiore Enrico Mattei w Mediolanie. W 1984 roku obronił doktorat z nauk ekonomicznych na Uniwersytecie Warszawskim, na temat Organizacja i sprawność systemu gospodarczego. Elementy teorii. W 2013 roku uzyskał habilitację w SGH na podstawie rozprawy pt. Rejestry kredytowe. Teoria i praktyka. Specjalizuje się w obszarze rynku finansowego, finansów oraz zarządzania.
W latach 1973–1975 był asystentem-stażystą na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W okresie 1979–1990 oraz od 2007 roku działał jako nauczyciel akademicki w SGPiS i SGH, gdzie ściśle współpracował z Leszkiem Balcerowiczem. Został profesorem uczelni oraz kierownikiem studiów podyplomowych. Jest autorem wielu publikacji naukowych, w tym siedmiu książek, w roli autora i współautora.
W latach 70. współpracował z Komitetem Obrony Robotników. W 1985 roku został doradcą wiceprezesa Urzędu Rady Ministrów, a następnie do 1989 roku pełnił rolę doradcy premiera Zbigniewa Messnera. Od 15 września 1989 do 15 czerwca 1992 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów oraz sekretarza Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Po tym okresie był wiceprezesem Pekao w latach 1992–1996, a następnie do 2003 roku pracował w instytucjach finansowych w Nowym Jorku. Kierował firmą InfoMonitor, a od 2005 do 2006 roku był prezesem Banku Pocztowego. Zasiadał również w radach nadzorczych wielu instytucji, w tym PZU, oraz działał w radzie dyrektorów PAFERE. Pracował jako doradca Parlamentu Europejskiego oraz Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Przypisy
Bibliografia
Anna Barszcz: Prezydium Rady Ministrów i Urząd Rady Ministrów jako wytwórcy państwowego zasobu archiwalnego (1945–1996). Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 2014. ISBN 978-83-64806-06-3.
