Alfred Bentkowski (urodzony 3 czerwca 1813 w Warszawie, zmarły 26 lutego 1850 w Rzymie) był lekarzem oraz katolickim duchownym.
Życiorys
Nauka, młodość i praca zawodowa
Alfred był najstarszym synem Feliksa Bentkowskiego, profesora Liceum Warszawskiego oraz Uniwersytetu Warszawskiego, i Emilii z Zajdlerów. Po ukończeniu Liceum Warszawskiego w 1830 roku, rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, początkowo planując zostać prawnikiem. Uczęszczał na wykłady z zakresu prawa rzymskiego, historii oraz antropologii. Po wybuchu powstania listopadowego przerwał naukę i zaciągnął się do wojska, gdzie służył w gwardii honorowej generała Chłopickiego, a następnie w artylerii. W lipcu 1831 roku, wraz z korpusem generała Antoniego Giełguda, przekroczył granicę Prus Wschodnich i trafił do obozu dla jeńców. Po krótkim czasie został uwolniony, udał się do Królewca, gdzie rozpoczął studia medyczne na tamtejszym uniwersytecie, które ukończył w 1836 roku, uzyskując tytuł doktora medycyny i chirurgii na podstawie pracy „Analecta de morbis quibusdam pectoris”, dotyczącej chorób układu oddechowego, takich jak zapalenie krtani, tchawicy, oskrzeli oraz gruźlicy płuc. W czasie studiów w Królewcu uczestniczył także w wykładach z filozofii i logiki prowadzonych przez Johanna Friedricha Herbarta. W 1836 roku osiedlił się w Poznaniu jako lekarz, gdzie nawiązał przyjaźń z Karolem Marcinkowskim i zdobył uznanie jako doktor, który bezpłatnie leczył potrzebujących. W 1843 roku opublikował na łamach „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” pracę „O elektryczności jako środku lekarskim”.
Bentkowski był również krytykiem pracy doktorskiej Roberta Remaka, któremu Remak dedykował swoje dzieło (Amico suo dignissimo Alfredo de Bentkowski).
Życie zakonne
W 1843 roku, pod wpływem zakonnika Zmartwychwstańców Piotra Semenenki, Bentkowski, mimo sprzeciwu Marcinkowskiego, porzucił życie świeckie i udał się do Rzymu, gdzie wstąpił do klasztoru tej kongregacji. Tam kontynuował swoją praktykę lekarską, m.in. leczył sławną matkę Makrynę Mieczysławską.
Po ukończeniu studiów teologicznych, w Wigilię 1848 roku otrzymał święcenia kapłańskie i został kapelanem w kościele Andrzeja Apostoła oraz Klaudiusza, patrona Burgundii. Zmarł na gruźlicę płuc 14 miesięcy później. Został pochowany w Rzymie, a jego pamięć uczczono na nagrobku rodziców, którzy zmarli w 1852 roku, na warszawskich Powązkach (16, VI).
Zobacz też
Aleksander Jełowicki
Przypisy
Bibliografia
Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1851-1890, Warszawa 1982
Adam Wrzosek, Alfred Bentkowski, w: Polski Słownik Biograficzny, tom I, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 1935, s. 439–400
Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1977, s. 9
Andrzej Skrobacki, Polacy na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Królewcu, Wydawnictwo „Pojezierze”, Olsztyn 1969, s. 54–55
