Alfred Adam Słociński

Alfred Adam Słociński (ur. 28 października 1908 w Sąsiadowicach, w pow. samborskim, zm. 30 marca 1982 w Warszawie) był oficerem artylerii Wojska Polskiego.

Dzieciństwo i młodość

Był synem Jana (1877–1944) oraz Marii z Ostrowskich (1891–1975). Alfred miał trzech braci: Edmunda (1910–1925), Ludwika (1914–1987) i Tadeusza (1916–1948). Jego ojciec pracował na kolei. Od 1914 roku Alfred Adam Słociński uczęszczał najpierw do czteroklasowej szkoły powszechnej, a później do I Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Samborze, gdzie 15 lutego 1928 zdał egzamin maturalny.

Służba w Wojsku Polskim

W wrześniu 1929 roku został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a po jej ukończeniu rozpoczął kurs zawodowy w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Po zakończeniu kursu i uzyskaniu stopnia podporucznika z dniem 15 sierpnia 1932, został przydzielony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu. Krótko dowodził plutonem, po czym objął stanowisko dowódcy baterii. 10 lutego 1937 roku przeniesiono go do 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie, gdzie dowodził baterią. W tym samym roku ukończył kurs specjalizujący w dziedzinie artylerii przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie oraz kurs motorowy. 10 lutego 1939 roku został wyznaczony na dowódcę 1 baterii w 11 dywizjonie artylerii przeciwlotniczej w Dęblinie.

Kampania wrześniowa

24 sierpnia 1939 roku rozpoczęła się mobilizacja alarmowa jednostek artylerii przeciwlotniczej. W ramach przydziału mobilizacyjnego objął dowodzenie 2 baterią motorową artylerii przeciwlotniczej typu „A”, przeznaczoną dla 2 Dywizji Piechoty Legionów. Niestety, bateria nie dotarła do swojego macierzystego związku taktycznego. W ramach osłony mobilizacji i koncentracji wojsk powierzono jej zadanie obrony przeciwlotniczej mostów w Dęblinie. Szlak bojowy jego baterii przebiegał od Stężycy przez Lublin, Włodawę, okolice Tomaszowa Lubelskiego do Biłgoraja, gdzie został wzięty do niewoli 30 września 1939 roku.

Przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a następnie w Oflagu II D Gross-Born. Pod koniec stycznia 1945 roku, podczas ewakuacji obozu, udało mu się ukryć i uciec. 5 lutego został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Bydgoszczy.

Służba w ludowym Wojsku Polskim

5 maja 1945 roku został powołany do służby czynnej. Do 19 sierpnia dowodził baterią w 36 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy. Następnie przeniesiono go do 83 pułku artylerii przeciwlotniczej w Gnieźnie. 1 października objął stanowisko szefa sztabu 2 dywizjonu w 88 pułku artylerii przeciwlotniczej w Gdyni-Orłowie, a następnie przez 7 miesięcy dowodził tym dywizjonem. 11 marca 1946 roku został zdemobilizowany, a 16 kwietnia 1948 roku przeniesiono go do rezerwy. Z dniem 1 stycznia 1969 roku został zwolniony z powszechnego obowiązku służby wojskowej.

W cywilu

1 kwietnia 1946 roku rozpoczął pracę jako kierownik ruchu w Żegludze Gdańskiej, a w grudniu tego samego roku przeszedł na stanowisko referenta, a następnie kierownika oddziału w Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. W 1950 roku ukończył dwuletni wieczorowy kurs księgowości. 3 maja 1950 roku został kierownikiem działu księgowości w Państwowym Budownictwie Elektrycznym w Gdańsku. W październiku 1951 roku przeniósł się do Zakładów Budowy Sieci i Stacji Elektrycznych, a później do Przedsiębiorstwa Budowy Sieci Elektrycznych w Warszawie, gdzie pełnił funkcję głównego księgowego. 1 marca 1959 roku objął stanowisko kierownika działu finansowo-księgowego w Mazowieckim Przedsiębiorstwie Robót Instalacyjnych w Warszawie, z którego przeszedł na emeryturę.

Zmarł 30 marca 1982 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Północnym.

Był dwukrotnie żonaty:

z Ireną ze Śmiałowskich (1910–1969);
z Bronisławą I voto Rogowską (1909–1992).

Awanse

podporucznik – 7 VIII 1932 ze starszeństwem z dniem 15 VIII 1932 i 25 lokatą w korpusie oficerów artylerii
porucznik – 1 III 1935 ze starszeństwem z dniem 1 I 1935 i 40 lokatą w korpusie oficerów artylerii
kapitan – 13 VII 1945